De betere helft
Soms is het helemaal niet erg als je een film niet helemaal begrijpt, zoals The One I Love, een wonderlijke mengeling van romantische tragikomedie en fantasy, geregisseerd door Charlie McDowell.
De relatie van Ethan (Mark Duplass) en Sophie (Elisabeth Moss) zit op een dood spoor. Een therapeut moet uitkomst bieden. Die stuurt het koppel naar een afgelegen zomerhuis waar de twee hopelijk weer nader tot elkaar zullen komen. De therapeutische retraite heeft een opvallende hoge succesfactor. In het huisje treffen ze de getuigenissen aan van voorgaande bezoekers die allemaal dolverliefd weer naar huis gingen.
Alter ego
Tot zover is The One I Love een aardige romantische dramady. Het wordt pas vreemd wanneer Ethan en Sophie in het gastenhuisje een alter ego van hun wederhelft aantreffen. De kloon van hun partner is letterlijk de betere helft. Ethan draagt ineens geen bril meer, heeft een modieuze coupe en toont oprecht zijn gevoelens. De dubbelganger van Sophie is een stuk minder bazig en bakt ineens met liefde een stuk bacon voor haar partner.
Freaky Twilight zone shit
De echte Ethan en Sophie proberen te doorgronden wat hier aan de hand is – Ethan: ‘freaky Twilight zone shit’ – en stellen allerlei regels voor elkaar op. Zo mogen ze slechts twintig minuten achter elkaar in het gastenhuisje met de dubbelganger blijven. Dat kan niet voorkomen dat verliefdheid op de ideale evenbeelden toeslaat. En de dubbelgangers hebben ook hun eigen plannen.
Het is een genot om te zien hoe Duplass en Moss twee versies van zichzelf spelen. Het plezier spat er vanaf. Alsof Woody Allen zich op het science fiction-genre heeft gestort. Tegen het einde is het spel met spiegelingen en dubbelingen niet helemaal meer te volgen – onwaarschijnlijkheid neemt de overhand – gelukkig snappen de filmpersonages het ook niet helemaal meer. Hun relationele verwarring is de onze. The One I Love is zo een smakelijk alternatief voor al die uitgekauwde romantische komedies.
