Driekoningenavond (Theatercompagnie)

“Ik denk dat u denkt dat u niet bent wie u bent”, prevelt de naar het beeld van haar broer verklede Viola tegen de verwarde Olivia. In Driekoningenavond is niemand wie hij lijkt te zijn of wat hij hoopt dat de ander is. Maar niets zo wispelturig als de liefde en weinig zo sterk als het verlangen naar die grote liefde die alles heel maakt, en helder. Tot dat moment is aangebroken kijken we naar jonge vertwijfelde mensen, worstelend met hun identiteit – geflankeerd door een groep doortrapte geesten die alles al hebben meegemaakt en hun verlangen naar de liefde hebben omgezet in berekenend eigenbelang.

Ingeloste verwachting

Een actrice om van te dromen. Dat zou Carice van Houten zijn voor regisseur Theu Boermans in de rol van Viola. Met haar hartveroverende onschuld leidt ze iedereen om de tuin. Zou ze de extra gespannen verwachtingen van de voor haar zelfs uitgestelde première van Driekoningenavond inlossen? (de première was uitgesteld vanwege het uitlopen van opnamen van Paul Verhoevens nieuwe film Zwartboek waarin Van Houten een hoofdrol speelt). Ere wie ere toekomt: het antwoord is ja.
De naïeve drenkeling Viola, aan haar plattelandsaccent te horen is ze ‘niet van hier’, is met haar korte haar en verlegen loopje, de handen weggestoken in haar jogging-jasje, een lieve oprechte jongen. En als meisje is ze, haast ondanks zichzelf, wars van elke vorm van koketterie. Als haar broer Sebastiaan op dezelfde kust aanspoelt, blijkt hij, in dito jogging-jasje, nét zo innemend te zijn. Geen wonder dat de verveelde dertigers Orsino (Frank Lammers) en Olivia (Saskia Temmink) uiteindelijk maar één ding willen; zich laven aan deze bron van jeugdige onschuld.

Zonderlingen en druktemakers

Maar voor het zover is wordt er een blik opengetrokken van kleine en grote verhaallijnen die afleiden en terugvoeren, die vermaken en een enkele keer irriteren. Een onconventioneel trio, drie berekenende plaaggeesten die met smaak gespeeld worden door Paul de Leeuw, Mike Reus en Anneke Blok, maakt korte metten met de aan zelfoverschatting lijdende eerste bediende Malvolio, een rol van Jappe Claes. Myranda Jongeling speelt een in zichzelf gekeerde bag lady die, net als menig nar in de werken van Shakespeare, alles behalve gek is. En dan zijn er nog de werknemers van de verwende Olivia en de patserige Orsino die het allemaal druk hebben met hun eigen, niet altijd even boeiende, moderne opvattingen over de liefde.

Temidden van dit circus aan zonderlingen en soms overbodige druktemakers vormt de tweeling Viola en Sebastiaan een oase van puurheid. Tijn Docter als Sebastiaan spiegelt zich op een prachtige manier aan zijn gelijke waarmee hij al een heel leven achter de rug heeft: hun liefde voor elkaar als hervonden broer en zusje sprankelt, verrast en vertedert. Zelfs zozeer, dat ze bij hun vreugdevol weerzien óók wegkomen met het uitbarsten in dé smartlap van de regio-jeugd: Twarres’ Wer bisto als een ode aan de gespeelde en gemeende onschuld.

Driekoningenavond is nog te zien t/m 15 april 2006. Zie hier voor de volledige speellijst.