Ingetogen singer-songwriter vs. bombastisch orkest
De schuchtere Keaton Henson treedt niet vaak op. Tegen online magazine The Guardian zei hij ooit: “Playing live? I have trouble just working one person in conversation”. Het is dan ook extra bijzonder dat hij vanavond in het kader van het Holland Festival een muzikale samenwerking aangaat met het Amsterdams Sinfonietta orkest. Het resulteert in een onvergetelijke avond in het Concertgebouw van Amsterdam.
De Engelse zanger en kunstenaar Keaton Henson is een bijzondere muzikant: na twee prachtige albums in de singer-songwriterhoek heeft hij afgelopen jaar met cellist Ren Ford een adembenemende instrumentale plaat gemaakt. Juist om deze laatste release zijn de verwachtingen in samenwerking met het Amsterdams Sinfonietta orkest hooggespannen. En juist deze samenwerking heeft de angstige Engelsman overgehaald om te komen optreden tijdens het Holland Festival.
Hypnotiserend
De mooie zaal van het Concertgebouw van Amsterdam is de perfecte locatie voor het grote gezelschap. Na opkomst van de groep strijkers komt daar dan ook de verlegen Henson het podium op. Vrijwel vanaf de eerste toon die uit zijn vleugel komt is het genieten. Zijn breekbare stem in nummers als het integere ‘You’ en het emotionele ‘Sweetheart, What Have You Done?’ ontroert. Hoewel het lang niet altijd even zuiver is, blijven alle ogen strak op hem gericht. Het is doodstil in de zaal, zelfs wanneer een nummer klaar is. Applaudisseren voelt soms ongemakkelijk, omdat het zo kaarsrecht staat tegenover het mooie geluid dat van het podium af komt.
Een van de hoogtepunten van de avond is het instrumentale ‘Elevator Song’, afkomstig van de laatste release Romantic Works. Het minimale pianospel en het klassieke cellogeluid van Ren Ford in het intro werken hypnotiserend. Dat Henson zelf ook erg van klassieke muziek houdt, merken we wanneer hij helemaal in het orkest opgaat wanneer zij een groot stuk van de Engelse componist Vaughn Williams ten gehore brengen. Henson geniet met volle teugen, ingedoken achter zijn piano. Het is dan ook een fantastisch instrumentaal stuk waarbij enkele strijkers van het Amsterdams Sinfonietta alles geven wat ze hebben.
Afwisseling
De variatie die Henson vanavond in zijn set heeft gebracht is perfect: zowel de instrumentale tracks als de nummers waarbij hij zingt worden subliem ondersteund door het orkest. Het is even slikken bij ‘You Don’t Know How Lucky You Are’: De vocals van de zanger zijn zó triest dat je wordt meegesleurd in zijn wereld van verdriet. De teksten maken het er niet gemakkelijker op. Het is meer dan prachtig en verdrietig tegelijk.
Na ruim een uur verlaat Henson kort het podium. Ongemakkelijk komt hij terug voor nog een laatste nummer: een bijzondere vertolking van Cohen’s ‘Hallelujah’. Tientallen artiesten hebben deze song gecoverd, maar geen enkele doet het zo vol overtuiging als hij. Het orkest is ook in dit nummer een geweldige ondersteuning. De minutenlange staande ovatie die volgt is één van de grootste kippenvel-momenten van de avond.
De zanger heeft inmiddels het publiek bedankt en het podium verlaten, terwijl Ren Ford en de leden van het orkest in afwachting blijven staan. Komt hij nog terug? Niemand weet het. Hoewel het publiek blijft klappen en joelen, besluiten de overgebleven muzikanten ook maar te gaan: hij komt echt niet terug. Begrijpelijk, wanneer je bedenkt dat iemand met plankenkoorts net voor een vol Concertgebouw één van de meest intieme shows van 2015 heeft gegeven.
