Een interview met Belle & Sebastians Bobby Kildea - The life pursuit

Wanneer we de hotelkamer binnenkomen is er nog een cameraploeg bezig. Bobby verontschuldigt zich voor het laten wachten; Richard Colburn komt met een grote glimlach op zijn gezicht naar ons toe en buigt zich als een Japanner voorover als hij ons de hand schudt. Het karakter van beide mannen heeft niet merkbaar geleden onder het feit dat ze de mooiste popmuziek van de laatste jaren hebben gemaakt. Het interviewschema verraadt meer, want Richard wordt meegenomen naar een andere kamer, waar een collega hem zal ondervragen. Wij schuiven aan bij Bobby.

Even daarvoor wist niemand bij de receptie van het pompeuze Victoria Hotel te vertellen waar we moesten zijn. Laat staan dat bij de naam Belle and Sebastian een lichtje ging branden bij de receptioniste. En dat is misschien wel typerend voor de band, die in bepaalde kringen op nummer één staat, terwijl ze anderen helemaal niets zegt. Dankzij het voorgaande Dear catastrophe waitress wist Belle and Sebastian zijn naamsbekendheid enigszins uit te breiden, waardoor er volgens velen een tipje van de mysterieuze sluier was opgelicht. Nu is er The life pursuit en dat album heeft alles in zich om de band definitief door te laten breken.

Dat klinkt allemaal een beetje raar. Zeker met de wetenschap dat The life pursuit de zevende plaat van de band is, het collectief steevast in uitverkochte zalen speelt en al jaren favoriet is bij een groot deel van de critici. Daarbij kent Belle and Sebastian een uiterst trouwe fanschare die de band het liefst voor zichzelf wil houden. Er wordt echter gesuggereerd dat de band op een tweesprong zou staan en gedwongen zou worden een keuze te maken. Ook Bobby begrijpt het verhaal van doorbreken en veranderen niet zo goed: “Is dat niet iets typisch Indie? Zo van ‘dit is mijn band en ik houd het geheim’? Maar wij houden ons daar niet mee bezig, we maken onze muziek en we willen dat zoveel mogelijk mensen onze muziek horen. We hebben nooit gepoogd iets te maken voor een select gezelschap. We zijn immers een popband. Dat zijn we altijd geweest.”

Tony Hoffer

Op The life pursuit klinkt de band heel vertrouwd, maar de sound is wel diverser geworden. Het klinkt zo hier en daar wat meer Amerikaans, bijvoorbeeld in het soulvolle Song for sunshine. De band trok voor de opname naar Los Angeles om aldaar met sterproducer Tony Hoffer samen te werken. Volgens Bobby hebben de Amerikaans aandoende klanken daar nauwelijks iets mee te maken. “We hebben het opgenomen in LA, maar we hadden de voorbereidingen gedaan in Glasgow. Tony kwam naar Glasgow, waar we voor het eerst een eigen oefenruimte hadden gehuurd. Het was behoorlijk klein, maar erg gezellig. Tony wilde de nummers live opnemen en omdat we de songs al in Glasgow hadden geschreven, verbleven we ongeveer anderhalve maand in Amerika. We hadden niet genoeg geld om lang in Amerika te zitten. Stuart bleef wat langer om samen met Tony te mixen. Ook Stevie bleef langer, want die moest een soort van balans spelen.”

In de studio van Hoffer werd op een nauwgezette manier gewerkt aan het bepalen van het geluid. De microfoons werden secuur geplaatst, de bandleden stonden rondom het drumstel en iedereen speelde live. Zelfs Stuart Murdoch zong de boel live in. Dat alles heeft het album een organische draai gegeven. Volgens Bobby leenden de nummers zich daar ook voor. “Zeker vergeleken met het laatste album, Dear catastrophe waitress, waar toch veel strijkers- en blazersarrangementen de sound van de songs bepaalden. Op deze plaat hebben we nauwelijks arrangementen. Er is maar één nummer waar een viool in zit; de rest klinkt als het werk van ons allemaal. Het was niet zozeer het idee om iets compleet anders te doen, want we hadden geen vooropgezet plan. Het lag meer aan de songs; die kwamen langzamerhand tot stand en we voelden dat ze geen strijkerpartijen nodig hadden. Ze stonden al op zichzelf. Daarnaast wilden we het geluid live neer kunnen zetten.”

The Life Pursuit

Het album gaat meerdere kanten op. Het kent de rust van Fold your hands child, you walk like a peasant en heeft het up tempo-gehalte van zijn voorganger. Eén van de hoogtepunten op het nieuwe album is Act of the apostle deel I en II, waarin duidelijk diverse muzieksoorten tot inspiratie dienden. Bobby legt uit: “De verschillende stijlen hebben te maken met de stemming waarin de band verkeerde. Zo hadden we bij het maken van Act of the apostle een sterke progrock-mood. Het was vroeger een hele song, maar we hebben hem doormidden geknipt. Daarom klinkt het eerste deel van Act of the apostle II totaal anders. Toch zat het al in het origineel. Het was in het begin veel langer, maar we hebben het ingekort.”

Als de vraag valt wat The life pursuit volgens Belle and Sebastian is, glimlacht Bobby vriendelijk. “Het is niet iets pretentieus ofzo, het is gewoon de naam van een liedje, dat de plaat niet heeft gehaald. We hebben vijf songs meer geschreven dan er op plaat zijn gekomen. We willen deze nummers later uitbrengen op ep of als b-kantje van een single. Dat duurt nog even, want we hebben een paar songs waar we nog naar moeten kijken.”

Op dit moment is de fijne single Funny little frog regelmatig te horen op de radio – en dat is een nieuw verschijnsel voor een band die vóór Dear catastrophe waitress nooit singles uitbracht. Bobby legt uit dat het te maken heeft met het veranderen van platenlabel: “We gingen naar Rough Trade en die gaven aan dat ze meer van ons verwachtten dan dat we in het verleden hadden gedaan. Dat had deels te maken met het veranderen van de muziekwereld in de laatste jaren. Over een paar jaar koopt misschien niemand meer platen en mede daardoor wilde Rough Trade singles van het album en niet extra ep’s die waarschijnlijk niet meer gekocht zouden worden.”

Glasgow

De single krijgt ook in Engeland veel airplay en wordt, net als het album, over het algemeen positief ontvangen. Dat heeft ook te maken met het feit dat – vooral sinds Franz Ferdinand – de Londense muziekpers Glasgow zeer nauwgezet bekijkt. Glasgow is immers hot. Bobby ziet de band nog steeds als iets uit Glasgow. “Ik kom uit Ierland en Sarah [Martin, 8WEEKLY] uit Engeland, maar we hebben elkaar allemaal leren kennen in Glasgow. En op Richard na wonen en werken we er. En vanuit daar werkt Belle and Sebastian. Dat is het leuke aan Glasgow. Het is niet eens zo’n heel erg grote stad; je kunt iedereen tegenkomen.”

Bobby zat zowel in V-Twin als The Reindeer Section, een gelegenheidsformatie die de vitaliteit van de scene bewees. Nu is diezelfde scene, mede door het succes van Franz Ferdinand, overgenomen door Londen. Veel mensen zoeken naar the next big thing, maar het gekke is dat mensen nog steeds hun eigen ding doen. De aandacht is volgens Bobby goed voor alle bands, zowel met als zonder een platencontract. Maar niemand duikt in het gat. “Heel veel bands klinken heel authentiek en er gebeurt genoeg. We hebben Mogwai, Franz Ferdinand, Belle and Sebastian en alles klinkt anders. Nog steeds is er ruimte voor een project als The Reindeer Section. Gary [Lightbody, 8WEEKLY] wil heel graag nog een plaat maken. Hij is op dit moment druk bezig met de plaatopname van zijn Snow Patrol, maar er komt als het goed is nog één aan.”

Toernee

Op de vraag waarom Belle and Sebastian zo weinig speelt in Nederland, antwoordt Bobby dat het niet aan Nederland ligt. “We zijn een band met een groot aantal leden. We kunnen in eerste instantie niet op elk podium staan. Daarnaast moeten de grote zalen ruimte hebben in hun agenda op de dagen dat wij door Nederland zouden kunnen trekken. We toeren sowieso niet zoveel, omdat het met zo’n grote band en veel gastmuzikanten heel veel geld kost. Maar als we toeren willen we ook graag in Nederland spelen. Zo zullen we ook deze tour waarschijnlijk weer in Vredenburg spelen.”

Vanaf 6 februari kun je genieten van het schitterende The life pursuit, een dertien nummers tellende parel.