Op nog geen haartje afstand

Diezelfde intieme sfeer was vanaf het begin van de voorstelling merkbaar. Niet alleen bestond een groot deel van het publiek uit bekenden van de dansers, ook de kleine afstand tot het podium zorgde voor een nauwe band tussen toeschouwer en danser.

Tijdens de eerste choreografie Deer Folk werd deze sfeer benadrukt door het verstilde openingsbeeld van alle eerstejaars, dat verscheen met het aangaan van de lichten. Gedurende het stuk veranderde dit mooie tableau door dansers die losbraken op de serene muziek in kleine groepen of in solo’s, tot de performance uiteindelijk weer samen eindigde, en hiermee het stuk knap werd afgerond.

Enorm contrasterend was het werk Interior Drama, dat direct hierop volgde. Vijf tweedejaars dansers voerden een heel intense choreografie uit, die gebaseerd was op constante draaiende bewegingen. Waar het publiek in het eerste stuk meegevoerd werd op de serene muziek, miste die hier totaal. Slechts het gehijg van de steeds vermoeider wordende dansers vormde het ritme onder de continue stroom van hypnotiserende bewegingen, die weliswaar eentonig, maar ook heel intens en daardoor spannend waren om te zien.

De acterende danser

Dit zeer knappe stukje technische samenspel werd gevolgd door een solo, waarbij op een speelse manier het aan- en uitgaan van het licht op het podium onderdeel werd van de dans. De soliste, die weliswaar wat afstak tegen de sterkte van de voorgaande groepen, maakte hierdoor contact met het publiek, wat een interessant theatraal element aan het stuk toevoegde.

In de daarop volgende choreografie Suit suit suit, werd dit theatrale effect alleen maar groter. Zowel de roodfluwelen kostuums als de schoenen die de dansers als attributen gebruikten droegen hier aan bij. Daarbij zat het stuk vol humor dankzij goed uitgevoerd acteerwerk van de dansers, waarbij zij met hun geestige, speelse bewegingen en geluiden het publiek meekregen in hun performance.

Niet alleen zorgden het gebruik van rood-witte lichteffecten en attributen als meubels in het volgende stuk Too Intense voor eenzelfde theatraliteit, ook werd de muziek hier door gesproken tekst en ritmisch gestamp van de dansers versterkt. De intense uitvoering van thema’s als leven en dood maakten daarbij dat de choreografie in de aanwezige intieme sfeer heftig binnenkwam.

Theater vol diverse types

Terwijl de laatste restjes zware kost nog weggeslikt werden door het publiek, werd het tot slot omarmd door de warme luchtigheid van de laatste choreografie. Met het stuk She He Shenanigans presenteerden de derdejaars een verzameling aan geestige en goed uitgevoerde typetjes, die elk apart met een goed staaltje acteerwerk hun rol vertolkten en verhaal vertelden terwijl zij over het podium heen en weer vlogen.

Precies die diversiteit is tenslotte wat de eindvoorstelling Dans kenmerkte en wat gevangen werd in het eindbeeld van de avond: een groep dansers die elk, nog steeds in hun eigen rol, bogen voor een op nog geen haartje afstand applaudisserend publiek.