Origineel, gek, geslaagd

Groen gestipte rat

In Smelling a Rat maken we kennis met de familie Gristle, en dan met name met zoon Trevor. Deze niet al te aantrekkelijke jongen wordt grotendeels genegeerd door zijn familieleden en daar zit hij erg mee. Om hun aandacht te trekken vertelt hij voortdurend de gekste verhalen – over zijn ontmoetingen met een reuzenwesp, een mammoet, de grootste krokodil ter wereld en allerlei andere vreemde wezens – maar niemand gelooft hem. Totdat hij op een dag thuiskomt met Ratman. Deze reusachtige met groene stippen bezaaide rat is het eerste vreemde beest dat Trevor daadwerkelijk aan zijn familieleden kan laten zien. Na de kennismaking tussen de familie Gristle en de reuzenrat volgt een avontuur dat ons langs een enorme verzameling rare figuren en situaties sleept.

Parodie

Het verhaal is behoorlijk over the top: naast de reusachtige rat maken we ook nog kennis met een Tibetaanse sekte, een uit slangen bestaande magiër en nog allerlei andere rariteiten. Bij vlagen is het verhaal door alle absurde situaties lastig te volgen, maar over het algemeen houdt Wright het binnen de perken. Ook wordt het gaandeweg duidelijk dat Wright bepaalde dingen uit het dagelijks leven parodieërt. Opa Gristle leeft het leven van een televisiejunk, de vader van Trevor is redacteur van het plaatselijke sufferdje, dat op het moment dat alle andere kranten het over wereldnieuws hebben met nieuws over kattenvoer komt. Al met al leest het allemaal lekker weg, en bij vlagen komt er ook een lach naar boven. Een nadeel is de belettering: in tegenstelling tot veel andere strips wordt hier van een standaardlettertype gebruik gemaakt en dat leest niet prettig.

Kinderboek?

Als je Smelling a Rat bekijkt, is het in eerste instantie alsof je met een kinderboek te maken hebt: Wrights tekeningen lijken met potlood te zijn uitgewerkt en vormen een bont geheel, dat vooral als je van strakke tekeningen houdt even wennen is. Na een tijdje merk je dat Wright een uitgesproken persoonlijke stijl heeft die niet te vergelijken is met enig ander stripboek, maar die prima past bij het absurde verhaal. Soms is het even gek om te zien wat er nu weer getekend is maar over het algemeen gezien vormt het een sterk geheel. Bovendien zijn alle speciale aspecten, zoals rode randjes om de ogen, consequent doorgevoerd, wat ervoor zorgt dat je er aan went en het zelfs gaat waarderen. Ook is het knap dat Wright allemaal verschillende personages weet te presenteren, want in eerste instantie lijkt de tekenstijl heel beperkt.

Origineel verhaal

Deze strip is in alles onconventioneel, en als de tekenstijl je niet aanspreekt zal het vervelend lezen zijn. Een stuk beter te verteren is het zeer originele verhaal, dat een absurd gegeven gebruikt om bekende situaties belachelijk te maken. Het een klassieker noemen gaat wat te ver, maar het is toch minstens een aanrader, ook voor mensen die normaal geen graphic novels lezen.