Crave (Teatro)

In Crave praten vier personages, A, B, C en M schijnbaar langs elkaar heen over hun zo menselijke verlangen naar liefde. Er is bijna geen interactie tussen de personages, maar toch zijn ze verbonden in hun verlangen naar warmte en contact. Teatro speelt Crave als een wanhopige, meeslepende liefdeszoektocht. De vier spelers bevinden zich in twee aan elkaar geschakelde, open containers. De binnenkant is van kil, hard, glimmend metaal maar dat zien we pas als het felle licht aan en meteen weer uit flitst. In het donker stuurt actrice Astrid van Eck iemand een sms-je. Haar gezicht licht op in het blauwige schijnsel van de display. Dan belt ze zomaar iemand op en zet haar telefoon op de luidspreker. Ze vraagt aan de man die opneemt of hij weet waar de liefde is. Zijn ontwapenende antwoord: “De liefde? Die staat naast me.” Het publiek en de spelers kunnen een lach niet onderdrukken.

Verlangen

Het is een luchtige inleiding van een pittige voorstelling. De acteurs staan, liggen, zitten en spuien hun teksten:”Voor mij ben je dood.”
“De gloed loopt uit mij weg.”
“Ik moet verleid worden.”
“Ga weg – kom terug – blijf!”. Door en door en door gaat het, ieder heeft zijn eigen innerlijke drang om zichzelf bloot te geven. Zo leer je ze uiteindelijk allemaal kennen. Of, beter gezegd, zo leer je hun diepste zielenroerselen kennen. Een man verlangt wanhopig terug naar de vrouw die hij liefhad. Hij benoemt als een bezetene, terwijl hij tientallen dikke lagen kleding over elkaar aantrekt, wat hij wel niet allemaal voor haar liefde zou willen doen en waarom ze zo fantastisch is. Om de kledingstukken daarna weer als een razende uit te trekken: “Ik zal je hart breken omdat je mijn hart eerst hebt gebroken!”. Sanne den Hartog zet de wanhoop van dit personage oprecht en ontroerend neer. Een ander personage is op zoek naar een vrouw die hem lief kan hebben. De volgende twijfelt of er ooit iemand van haar zal houden en weer een ander worstelt met haar liefdeloze verleden. En stuk voor stuk worstelen ze niet alleen met de liefde van de ander voor hen, maar ook met hun eigen liefde voor zichzelf.

Oproep

Regisseur Marcus Azzini riep onlangs in een interview op tot kwetsbaarheid. “Durf kwetsbaar te zijn, dan zijn we zo veel mooier”, zei hij. Hij wil met zijn voorstelling een aanmoediging geven om te durven leven en lief te hebben. Een hartverwarmende doelstelling waar je als toeschouwer graag in mee gaat. Maar met Crave lukt het hem niet helemaal om zijn doel te bereiken. Twee van de vier spelers, Teatro’s kernleden Kirsten Mulder en Stefan Rokebrand, lukt het niet om zich in hun getormenteerde personages net zo kwetsbaar te tonen als de twee gastacteurs. Jammer, want dat ze hiertoe wel in staat zijn, lieten ze eerder dit seizoen zien in De Val. Den Hartog en Van Eck zijn dynamischer in hun fysieke aanwezigheid en daardoor emotioneel toegankelijker. Samen zetten zij een prachtige, pijnlijke, kwetsbare, treurige maar steeds liefdevolle performance neer die nog lang in je achterhoofd na blijft zoemen.

De voorstelling speelt nog tot en met 17 maart 2006. Klik hier voor de speellijst.