Tegendraadse filmmusical met en voor hopeloze romantici
De Schotse indieband Belle and Sebastian heeft al een aardig oeuvre opgebouwd met poëtische liedjes over stukgelopen relaties en hopeloze romantici die hopen op betere tijden. Dat je van deze gezongen miniatuurgootsteendrama’s ook een hele aardige film kunt maken, bewijst frontman Stuart Murdoch in zijn speelfilmdebuut God Help the Girl.
De aanstormende Australische ster Emily Browning laat zien dat ze niet uit is op het Hollywoodgeld en schittert in deze prettig tegendraadse filmmusical. Browning speelt Eve, een meisje dat uit een psychiatrische inrichting ontsnapt om een zangcarrière te beginnen. Bij een tumultueus concert ontmoet ze James (Olly Alexander), een badmeester met gitaarambities.
Aangenaam kronkelen
De nuffige Engelse Cassy (Hannah Murray), gitaarleerling van James, blijkt een redelijke zangstem te hebben en sluit zich bij het tweetal aan. Wanneer ze een kanotochtje maken, constateren ze samen dat vooral bands dit soort uitjes maken. En dus gaan de drie voortaan door het leven als band.
Van een plot moet God Help the Girl het niet hebben. Goed, James valt voor Eve. Zij ziet hem meer als een broer/vriend en valt op foute mannen. Eve worstelt nog met haar wankele psyche. De band maakt met vallen en opstaan carrière. Maar net als de meanderende liedjes en licht vervreemdende klanken van Belle and Sebastian kronkelt de film aangenaam van niks naar nergens.
Houtje-touwtje-cinema
Murdoch is het niet te doen om groots en meeslepend drama. Liever zet hij een breekbare en dromerige sfeer neer, waarin de personages in een slaperig Glasgow wat heen en weer slenteren tussen obscure poppodia, vintage shops en partijtjes voetbal in het park. Je zou toch tekenen voor zo’n levensinvulling. Stralend middelpunt is Browning die in elke scène weer een andere retro-outfit draagt. Bij het veertigste setje raakten we de tel kwijt. De camera kwijlt zowat bij haar fotogenieke lichaamsdelen.
Er is van alles af te dingen op God Help the Girl. De film duurt te lang, de houtje-touwtje-cinema van Murdoch is wel erg zelfbewust en de finale neigt naar melodrama. Maar de bottom line is dat je een onverwoestbaar goed humeur krijgt van al die gezongen scènes, en dat is wat telt. Ideaal kijkvoer voor een lome lentedag samen in bed.
