Grimmige zussenreünie

Peer Wittenbols schreef een stuk over vier vrouwen zo verschillend, dat je je nauwelijks kunt voorstellen dat het zussen zijn. Je blijft maar denken: hoe zou dat vroeger toch geweest zijn? Vroeger, toen ze allemaal nog in één huis woonden en hun vader hen ‘de nimfen’ noemde, omdat ze samen nog geen 65 kilo wogen. Iedere zus heeft een eigen verhaal. De verbitterde Vivian (gespeeld door Diane Lensink) heeft ‘de ziekte’ waaraan hun moeder is overleden, ook gehad. Ze is geopereerd en als toppunt van alle ellende verliet haar man haar voor een oudere vrouw. De lieve Lieke (Juul Vrijdag) vult nog iedere dag het trommeltje van haar man – niet alleen met brood, maar ook met een dubbele portie liefde. Zij bekijkt alles van de positieve kant. Sophie (Marie–Christine de Both) is de sterke loner en de geëmigreerde Dana (Slyvia Poorta) gooit overal graag een theatraal sausje over. Stuk voor stuk vier goede actrices die op hun eigen manier gestalte aan hun personage geven.

Libelle-praat

De Nimfen is een verhaal vol vrouwenproblematiek. Mierzoete relaties, nieuwe liefdes, bedrogen huisvrouwen en emancipatie; alles wordt met een vrouwensausje overgoten. Toch wordt het nergens te zoetsappig, en dat komt door de vlijmscherpe teksten. Hoewel het thema zwaar is, kan een (grim)lach nauwelijks onderdrukt worden. Cynisch, raak en soms absurd zijn de woordenstromen die de zussen produceren. En soms ook gewoon grappig. Zo sneert Vivian over haar ex-man “Er zijn tijden geweest dat ik hem zo heb uitgescholden dat ik het dauw in zijn snor zag hangen.” Hoewel het typisch een vrouwenonderwerp is waar de tijdschriften vol van staan, bestaat er een zekere herkenning in de zussenstrijd waardoor het voor iedereen interessant wordt. Want een zussenband mag dan voor het leven zijn, wat als je moet beslissen hoe lang dat leven nog kan duren?

Even abrupt als het leven kan eindigen, komt er ook een einde aan het stuk. Na ruim anderhalf uur is het klaar en heb je enkele seconden nodig om te beseffen dat het afgelopen is. Het gevoel dat je hierdoor aan de voorstelling overhoudt, is waarschijnlijk precies wat de schrijver ermee bedoelt heeft: ongemakkelijkheid, onwetendheid en onzekerheid zonder dat er een goed of een fout antwoord is. Of zoals in dit geval een goede of een foute keuze.

De voorstelling is nog te zien tot en met 18 februari 2006. Kijk hier voor een uitgebreide speellijst.