All things must pass

Te jong

De ietwat schuchtere Liverpudlian werd geboren op 25 februari 1943. Hij was de jongste van de vier Beatles. George leerde op de middelbare school ene Paul McCartney kennen, die hem voorstelde aan zijn bandje The Quarrymen, waar ook John Lennon in speelde. Harrison was toen 14 jaar oud, nog te jong om mee te doen. Hij adoreerde Lennon en hing een beetje rond in het groepje dat zich rond het bandje had gevormd. Hij miste geen enkel optreden en af en toe kreeg hij de kans om in te vallen als gitarist. Uiteindelijk werd hij toch opgenomen in de band, die vervolgens werd omgedoopt tot Johnny and the Moondogs, een voorloper van de later ongeëvenaard populaire Beatles.

Mystiek

George ontpopte zich als een serieus muzikant die uren en uren op zijn gitaar oefende. Binnen de Beatles trok vooral het duo Lennon & McCartney de aandacht. Niet helemaal terecht. Met zijn belangstelling voor Indiase muziek en mystiek had Harrison een grote invloed op de sound van The Beatles in de late jaren 60. De sound die in de jaren daarna keer op keer weer geïmiteerd zou worden.

Juweeltjes

Bovendien schreef de stille George in die tijd verschillende juweeltjes die wat mij betreft tot de beste songs van de “Fab Four” gerekend mogen worden. Bloedmooie liedjes als Something, While my guitar gently weeps en Here comes the sun. Maar ook het voor Harrison ongewoon cynische Taxman en Piggies, gebaseerd op George Orwells boek Animal Farm. Zij doen niet onder voor de Lennon/McCartney composities.

Beroemde “oudjes”

Als zesentwintigjarige had George er al een carrière op zitten: de Beatles hielden het voor gezien. Maar voordat zijn eerste muzikale loopbaan goed en wel was afgerond ging hij zonder adempauze verder, met de onlangs opnieuw uitgebrachte solo-schijf “All things must pass”, waarop hij zijn liefde voor Krishna niet onder stoelen of banken stak. Er zouden nog vele platen volgen. Niet alleen solo, maar ook met beroemde “oudjes” als Bob Dylan, Roy Orbison, Tom Petty en Jeff Lynne, met wie hij in de jaren ’80 The Traveling Wilburys vormde.

Idealist

Harrison was erg begaan met de vraagstukken van het leven, met het lot van zijn medemens en met de natuur. Zijn idealisme bracht hem o.a. tot het organiseren van het legendarische benefietconcert voor Bangladesh (vrijwel direct na het uitkomen van All things must pass). In de jaren ’80 was hij actief voor de Britse natuurwetpartij, de “Natural Law Party”.

Zelfspot

Harrison was echter niet alleen maar “een zwever” of “serieus”, hij beschikte ook over een gezonde dosis humor. Zo produceerde hij o.a. Monty Python’s Life of Brian en was mede-brein achter de geniale Beatles-parodie The Rutles, waarbij in zijn geval zelfspot niet van de lucht was. Van hem was dan ook de kwinkslag “I guess if you’re going to be in a rock group it might as well be The Beatles” afkomstig.

All things must pass

De laatste jaren van zijn leven zat het de goedhartige muzikant jammer genoeg niet mee. Twee jaar geleden werd hij bijna vermoord door een gestoorde insluiper die hem verwondde met vier messteken in zijn borst. En in de afgelopen drie jaar werd bij George Harrison maar liefst vier keer kanker geconstateerd. Een tumor in de longen werd met succes geopereerd. Maar de hersentumor, waaraan hij vermoedelijk is overleden, viel niet te genezen. En ook al sprak hij zelf de laatste maanden het hardst de geruchten tegen dat hij ongeneeslijk ziek zou zijn… all things must pass…

Meer lezen op internet over het overlijden van George Harrison? Kijk op de site van de BBC.