Boek vol leugens

Ottavio Cappellani

Don Lou Sciortino, de belangrijkste maffiabaas in Los Angeles en hoofd van de Familie, wil dat zijn kleinzoon (Lou Sciortino jr) als een ‘nette’ jongen opgroeit. Hij geeft hem daarom een baantje als directeur van een bioscoop die door de Familie wordt gebruikt om geld mee wit te wassen. Het kantoor wordt echter opgeblazen door een concurrent en Lou jr wordt voor zijn eigen veiligheid naar Sicilië gestuurd. Helaas beginnen daar pas de echte problemen: wanneer de hersenen van een bevriende politieagent de muren van een plaatselijk winkeltje kleuren wordt Lou er door de plaatselijke maffia bij betrokken. Hij krijgt als taak de hoofdverdachte na te trekken en belandt zo middenin het slagveld.

Vermoorde onschuld

Het beste in het boek zijn de dialogen. Wanneer in de roman twee maffiosi converseren wordt er gesproken over amandelkoekjes en ander etenswaar, maar aan het einde van de rit wordt er altijd iemand vermoord. Er wordt niet gesproken over het onderwerp van het gesprek, en als er iets gebeurd is: altijd ontkennen. Een mooi voorbeeld hiervan is een woordenwisseling tussen Lou jr en Don Lou:

…kwam je opa binnen met het goede nieuws: ‘Weet je nog die ene gast die je op je gezicht heeft geslagen Lou? Die hebben ze met een hijskraan dertig meter in de lucht getakeld en boven een huiskamer met keramische tegels uit Caltagirone weer losgelaten. […] Lou, Lou, wij zijn het niet geweest, hoor, die vent was gewoon een stugge amandelkakker die erop los slaat zonder te weten hoe je van achter heet, vroeg of laat zou hij toch op de keramische tegels uit Caltagirone terecht zijn gekomen, als wij het niet deden, deed iemand anders het wel.’

Het wordt je als lezer dus al snel duidelijk dat iedereen een dubbele agenda heeft: een gesprek is nooit gewoon een gesprek, een bezoek nooit alleen een bezoek en een ‘babbeccù’ van Tony is zeker nooit gewoon een ‘babbeccù’ van Tony.

Soprano’s in boekvorm

Dat Cappellani zich voor Wie is Lou Sciortino? heeft laten inspireren door de The Sopranos staat buiten kijf. De schrijver hanteert in zijn boek hetzelfde tempo en dezelfde soort humor als in de hitserie van HBO en ook de wrijving tussen de Familie en de familie staat centraal. (Leuk detail is dat er in het verhaal zelfs een keer direct naar The Sopranos wordt verwezen: “Weet je wel dat je helemaal Meadow Soprano bent als je leest?”). Er is dan ook, helemaal gezien de schrijfstijl van Cappellani, een zeer grote kans dat Wie is Lou Sciortino? uiteindelijk op film terechtkomt. De personages zijn dusdanig grappig en ad rem dat er zeker een makkelijk te verteren film van te maken valt.

Goed in zijn genre

Cappellani verdient zeker geen originaliteitsprijs voor Wie is Lou Sciortino? Over de belevenissen van Italiaanse maffiosi is immers al talloze keren verhaald (The Godfather, Goodfellas) en eigenlijk zijn Familieperikelen tegenwoordig gewoon een makkelijke manier om snel grote bekendheid te krijgen. Voor boeken over maffia zijn immers, net als bijvoorbeeld boeken over nazi’s, altijd afnemers te vinden. Toch is Wie is Lou Sciortino? in zijn genre een meer dan acceptabel boek. Het is grappig en houdt een hoog tempo aan waardoor je het makkelijk in één keer uitleest. Niet slecht voor een debuut.