Poolse Progressie

De band vindt zijn oorsprong in Polen, waar vandaan ook het debuut Out of Myself op de wereld werd losgelaten. Dat de band nog geen maand later het publiek van het ProgPower-festival volledig in vervoering bracht was natuurlijk nog mooier. Dit, terwijl de band eigenlijk niet eens op het affiche stond, maar mocht komen opdraven toen Symphorce zich afmeldde. Het zal de organisatie destijds niet verkeerd bevallen zijn, maar kan de band met dit nieuwe album de opgebouwde verwachtingen waarmaken?

Bezwerend vanaf het begin

Eerlijk is eerlijk, dit album is erg meeslepend en zal waarschijnlijk veel mensen aanspreken. De nadruk ligt op progressieve rock met een duistere sfeer. Deze sfeer wordt eigenlijk vanaf de opener After al geschapen. Harmonieuze zanglijnen worden in deze intro bijna als een mantra voortgestuwd door de slepende drums en klinken welhaast bezwerend. Met het navolgende Volte-Face wordt direct duidelijk welk soort vlees er in de kuip zit. Afwisselende ritmes, mooi geplaatste breaks en een zanger met een fantastische stem; eigenlijk wordt de betekenis van het woord progrock direct duidelijk.

Toekomstmuziek

Na het bijna 16 minuten klokkende titelnummer bevinden we ons ongeveer op de helft van de CD en vindt er ook muzikaal een lichte omslag plaats. De sfeer blijft behoorlijk donker, maar wordt op sommige punten ook nog eens aangedikt met agressieve gitaarlijnen. Zanger Mariusz Duda laat ineens horen niet alleen heel harmonieus te kunnen zingen, maar ook nog eens een behoorlijk arsenaal aan grommen te bezitten. Hier kijkt dus ook voorzichtig de noemer Metal om de hoek. Laat je echter als liefhebber van de rock niet afschrikken door deze termen. De muziek leidt de luisteraar op overtuigende wijze langs het geheel en de uitbarstingen zijn op hun plaats. In de media werden namen genoemd als Porcupine Tree, OSI en bijvoorbeeld Anathema aangehaald. Maar zonder deze invloeden te willen ontkennen zou ik Riverside zeker willen noemen als een grote belofte met een eigen gezicht.