Maria do Céu

Luisterend naar CéU zie je jezelf al helemaal zitten in het Vondelpark, aan het eind van een bloedhete dag in augustus met wat vrienden en een kist rosé op een groot plaid, omringd door het uitheemse gekrijs van halsbandparkieten. Dat zit er dit jaar helaas niet meer in; de timing van deze release (21 september) is in dat opzicht wat ongelukkig.

Eclectisch

De nummers op CéU zijn samenhangend, sfeervol en vormen een harmonieus geheel. Het brede akoestische instrumentarium wordt soepel aangevuld met elektronische samples, nergens geforceerd of onlogisch – en nergens gevoelig of meeslepend. De eclectische combinatie van muziekstijlen is in eerste instantie verrassend: naast de basisingrediënten lounge, jazz en samba, horen we acid jazz, afro-beat en fado. Het intro bijvoorbeeld, Vinheta Quebrante, had zó uit de studio van Kruder & Dorfmeister kunnen komen; de achtergrondzang van Malemolência, Roda en Rainha doen denken aan de Afrikaanse interpretaties van Zap Mama uit de jaren negentig en met hetzelfde gemak wordt de traditionele Portugese ‘guitarra’ die we kennen uit de traditionele Portugese fado uit het vet gehaald voor het nummer Valsa Pra Biu Roque. Èchte Fado wordt het echter nergens – bij gebrek aan emotie, wat overigens niet aan de virtuositeit van de ‘violista’ ligt. Ook Concrete Jungle, hartverscheurend uit de mond van Bob Marley, wordt in de zachte handen van Maria do Céu tot aangename achtergrondmuziek: knap maar tweedimensionaal.

Gevaarlijk rondvlinderen

Met deze rijkdom aan stijlen en muzikale mogelijkheden die door het label Harmunia Mundi tot in de hemel geprezen wordt, zou je toch een heel gevarieerde plaat mogen verwachten. Die verwachting wordt door CéU niet waargemaakt. De nummers zitten formulematig in elkaar en de uitvoering is van een hoge muzikale kwaliteit, maar vlak. Céu bewijst met haar debuut dat het rondvlinderen in stijlen gevaren oplevert, namelijk gebrek aan profiel en zelfs oppervlakkigheid. De gepolijste afwerking van de productie past enerzijds goed bij de elektronische, eigentijdse invalshoeken, maar haalt elke emotie uit stijlelementen die oorspronkelijk juist een sterke emotionele lading hebben. Natuurlijk staat het Maria do Céu vrij te interpreteren, maar wanneer je bij het luisteren naar (een verwijzing naar) fado of reggae denkt aan in de zon liggen met een wijntje, is er – in mijn beleving – sprake van verarming. Andere hedendaagse Braziliaanse artiesten die binnen een soortgelijke genre opereren, zoals Marisa Monte, bewijzen overigens dat het ook heel anders kan: uitgesprokener, geëngageerder en met meer ruimte voor experiment.

Terug op aarde

Bij het luisteren naar deze plaat was het meest typerende moment dat de aandacht plotseling als door een magneet werd getrokken door één nummer, dat precies datgene bood dat al een tijdje ontbrak: emotie, lef, een sterk persoonlijk karakter… Bleek dat iTunes toch een nummer van Gal Costa in de CéU-lijst had verstopt. Maria do Céu zet een veelbelovend debuut neer, maar er moet nog veel gebeuren voordat de luisteraar door de beloofde hemelse extase gegrepen wordt.

Ikzelf laat CéU even liggen tot het Vondelpark de paddentrek achter de rug heeft en er weer met wijntjes in de zon gezeten kan worden.