Space Age electronics uit Londen

Markant is ze zeker, zangeres Trish Keenan. Met haar ‘feathercut-kapsel’ tot over de ogen, haar zilveren bloemenjurk en in zwarte maillot gestoken spillebenen is ze een soort kruising tussen Pretenders-zangeres Chrissie Hynde en Nico. Bovendien zingt ze loepzuiver.

Maar contact met het publiek maakt Keenan nauwelijks. En de overige groepsleden zijn zo mogelijk nog autistischer. Toetsenist en muzikaal brein James Cargill speelt meestal met zijn ogen dicht en kijkt niet op of om naar de rest van de band. En ook de jonge bassist heeft alleen oog voor zijn eigen instrument en de punten van z’n sneakers. De enige die het zichtbaar naar zijn zin heeft is de drummer, die met een wilde grijns de ene na de andere droge en retestrakke drumbeat uit z’n kit perst.

Tender Buttons

Aanvankelijk was de groep ook in de studio een kwartet, maar het recente album Tender Buttons (dat verscheen op het hippe electronische platenlabel Warp Records) werd grotendeels door Cargill en Keenan gemaakt. En dat is niet de enige verandering. Lange tijd was Broadcasts belangrijkste inspiratiebron de cultband The United States of America, die in de jaren zestig een soort mix van space age gitaarmuziek en psychedelische electronica maakten. Ook Broadcast zocht het muzikale geluk tussen paddestoel, USA en LSD, maar gaf op het nieuwe album een prominentere rol aan drumcomputer en synthesizer.

Sporthal vol tremolo

Vandaar dat het optreden van Broadcast begint met zoemende machines. Veel werk van Tender Buttons komt voorbij, zoals Black Cat, America’s Boy en Michael A Grammar, waarop kreunende, misvormde en trillende synthesizers haasje-over springen in een sporthal vol tremolo en galm. Maar waar het liedje nooit uit het oog verloren wordt. Het linker-spillebeen van Trish Keenan tapt lustig op en neer als ze zingt, terwijl Cargill ondertussen iets vaags doet met een zilveren vingerhoedje op een klein apparaat boven z’n keyboard. Tegelijkertijd draait hij met zijn andere hand aan allerlei knopjes.

Chemie ontbreekt

Later verruilt de groep de keyboards meer en meer voor gitaren, en volgen nummers van de albums Haha Sound (2003) en The Noise Made By People (2000). De liedjes van Broadcast zijn op het podium net zo lekker melancholiek, weird en hypnotiserend als op de plaat, maar de grote meerwaarde van een concert is natuurlijk de chemie tussen het publiek en de band.

En die chemie is er niet. Ze hadden net zo goed in de oefenruimte kunnen staan, want afgezien van wat schuchtere aan- en afkondigingen van Keenan lijkt Broadcast nauwelijks in de gaten te hebben dat ze voor publiek spelen. En dat is jammer, want daardoor missen ze kans om uit te stijgen boven het kundig reproduceren van hun unieke sixties-sound. Nu kijken we naar vier serieus kijkende muzikanten die serieuze liedjes spelen. Oerdegelijk. Mooi ook. Maar wel een beetje saai.