Tijdelijke overtuigingskracht
Op het eerste gezicht een leuke voorbijganger tijdens het zappen, maar wie een centimeter verder kijkt, ziet meteen dat The Futureheads meer in zijn mars heeft dan de gemiddelde ‘knuffelband van de week’ van de Britse pers. En dat is al door velen ontdekt, want The Futureheads verzorgden voorprogramma’s voor enkele grote jongens en hebben, net als The Strokes bij hun debuut, nu al een fanbasis van prominente muzikanten. Het lijkt erop dat de band alleen nog maar ten onder kan gaan aan de loftuitingen. Tot die tijd kan er genoten worden van The Futureheads.
~
Uitschieters
Toegegeven, de plaat opent lekker fel, lekker Brits en heel erg begin jaren tachtig en gaat daarna nog een tijdje op hetzelfde wijsje fijn verder. En ook al klinken ze overtuigender dan de zoveelste Next Big Thing, ook al hebben ze de betere riffs in huis en ook al zullen ze miljoenen mensen bereiken, ze hebben slechts een kunstje onder de knie dat ze vijftien nummers lang proberen uit te buiten. De nummers zijn over het algemeen inwisselbaar. De enige songs die tussen de rest uitspringen zijn de muzikale look-a-like van My Sharona, Decent Days and Nights, en single nummer twee Hounds of Love. Beide singles komen later nog een keer als RadioMix voorbij, en vooral bij deze remixen toont de band waarom de prominenten zo vol lof zijn.p>
Een fijne combinatie
Degene die zich volledig heeft overgegeven aan bands als The 22-20’s, Hot Hot Heat en Maxïmo Park, zal in The Futureheads een nieuwe vriend vinden. Diegene zal ook makkelijk over de dieptepunten First Day en het bijna Montezuma’s Revenge-achtige Danger of het Water heen stappen, en zich gelukkig prijzen met deze fijne combinatie van Powerpop en Arty Farty-liedjes van het Sunderlandse viertal. Dan is het te hopen dat de wind nog een tijdje uit deze hoek waait, want ze zullen het zwaar krijgen om alle pluimen, die ze nu aan de lopende band binnen krijgen, ook echt te verdienen. Tot die tijd: The Futureheads.
