Jeugdliefde

The Posies zijn met Every Kind Of Light terug van nooit echt helemaal weggeweest. De Big Star van deze generatie bleef immers na de ontbinding van de band in 1998 sporadisch concerten geven. Op dit album worden Ken Stringfellow en John Auer in de ritmesectie bijgestaan door Matt Harris en Darius Minwalla. Naar eigen zeggen is deze plaat absoluut door alle vier gemaakt, maar wij weten natuurlijk heus wel dat alleen Auer en Stringfellow the Posies zíjn.

Evenwicht

Every Kind of Light is een evenwichtig album. De popsongs voeren de boventoon, met verhalen over liefde, drank en werk. Liefde zoals bij Second Time Around, wat bij vlagen doet denken aan de eerste periode van The Foo Fighters. Drank bij het wonderschone Last Crawl en All In A Day’s Work. En bij werk kunnen we wederom All In A Day’s Work opzetten. Trouwens, wie ooit een akoestische set van Auer en Stringfellow bijwoonde weet dat drank en werk goed samen gaat bij dees’ heren. Every Kind Of Light werd (ondanks of dankzij de genoemde drank) in slechts drie weken opgenomen tijdens de roerige verkiezingsstrijd tussen Bush en Kerry. Dit heeft weliswaar geleid tot af en toe een veeg uit de pan naar de snelheid van de Amerikaanse samenleving maar echt belerend wordt de plaat gelukkig nooit.

Lieflijk

Openingssong It’s Great To Be Here Again lijkt te verwijzen naar de terugkomst van de band, maar blijkt een aanklacht tegen de haastige honger naar behoeftenbevrediging van hun landgenoten. Het openingsnummer (mét orgel!) is precies waar ik op hoopte: hoe fijn kunnen The Posies cynische teksten toch lieflijk laten klinken. That Just Don’t Fly, één van de juweeltjes van deze plaat, doet buiten de karakteristieke samenzang haast on-Posies aan. De gitaarpartijen zijn rustig en piano voert de boventoon, met een tachtiger jaren gitaarsolo in de brug. Daarmee maakt single Conversations een mooie balans met juist een overheersende klassieke Posies-sound.

Geen traan of kippevel
Helaas een dieptepunt bij Could He Treat You Better? Moge het nou gaan over een slecht behandelde vrouw of over Vadertje Staat in huidig Amerika, het is een flinke klap naast de plank. Ongeloofwaardig in een bluesy uitvoering die de heren niet past en het eerste wat ik dacht was dat ze een grap maakten en misschien is dat ook wel zo. Julian Sass meets Gregg Dulli die Diana Ross covert, zoiets. En dat dan weer door The Posies gezongen. Laten we dit nummer maar gauw vergeten. Want op de keper beschouwd is dit een waardig Posies-album dat de stilte na 1998’s Success (dat volgens eigen zeggen hun zwanenzang had moet worden) doet vergeten. Het album klinkt niet geforceerd, er worden geen open deuren ingetrapt en het volgt consequent het karakter van de band. Maar gegroeid zijn The Posies niet, althans, Every Kind Of Light is niet meeslepender en dramatischer dan de voorgaande albums. Daarbij vind ik het album niet beter dan die ik al van hen in mijn platenkast heb staan. Misschien is het de hang naar het sentiment dat ik voel bij Frosting On The Beater. Wat dat betreft is mijn oordeel over deze plaat niet helemaal fair. Vervlogen tijden komen nu eenmaal niet terug en Ken en John zijn ook maar gewoon ouder geworden. Dat hoor je, al hebben ze het in hun voordeel gebruikt. Dit album klinkt rijp en evenwichtig, hoewel ik geen traan liet en mijn huid niemaals samentrok in kippenvel.

En zo zit ik hier, aan mijn boxen gekluisterd alsof ik mijn middelbare school liefde weer tegen ben gekomen. Zonder de vlinders van weleer, maar met een berustende glimlach dat het met hem toch allemaal goed gekomen is.