Meer dan de gebuikelijke trash

De band begon in 1998 en bracht toen ook het al behoorlijk indrukwekkende album Rusted Angel uit. Hier lag de muziek echter nog redelijk in de lijn van de technische trash metal, maar wel was toen de experimenteerdrift al te horen. Op de navolgende albums Insanity (2001) en het bovengenoemde Expanding Senses evolueerde de band zich steeds verder op het muzikale vlak en kwamen er steeds meer invloeden naar voren in de muziek. Iets wat zich op dit nieuwe schijfje alleen nog maar meer manifesteert.

Geen rochels meer?

Waar zanger Andreas Sydow op Expanding Senses namelijk toch nog stevig in de microfoon wist te rochelen geeft hij op dit album toch meer melodie aan zijn stem mee. Dit betekent echter niet dat metal fans bang hoeven te worden, lieflijk klinkt het namelijk allerminst. Het zijn echter geen bulderende grunts meer die je hoort als wel een bulderende boze-mannenschreeuw. Over het algemeen genomen klinkt de zang echter toch een stuk melodieuzer dan op de voorgaande platen. Effecten worden echter ook niet geschuwd en de rauwe stem van Sydow krijgt nog een extra overdrive mee waardoor het soms klink alsof er een bandschuurmachine meedraait op zijn stembanden.

Pakkende duisternis

De muziek zelf klinkt nog behoorlijk in de lijn van de voorgaande albums. Van rechttoe-rechtaan gespeelde trashriffs tot inventieve met syncope passages, we komen het allemaal tegen. Eigenlijk is de term trash er ook één die de band tekort doet, want flarden death en black metal passeren de revue en een aardige dosis bombast is de band ook zeker niet vreemd. Al met al is de muziek afwisselend en interessant genoeg om de aandacht vast te houden en tegelijkertijd bevat het ook catchy passages die flink in je hoofd kunnen blijven hangen. Een voorproefje valt te bezien (jawel, er is zelfs een videoclip!) via www.darkane.com.