Toevallige ontmoeting smaakt naar meer

Het dramatische liefdesverhaal over de hartstochtelijke verlangens van een jonge vrouw om aan de zwaarte en de dreiging van de buitenwereld te ontkomen, worden sterk neergezet door Georgina Verbaan. René van Asten is haar onzichtbare tegenspeler. Ergens achter de coulissen reageert hij live aan de telefoon.

Tenger

Na een kort filmpje wordt het toneel verlicht. Ineengedoken in een hoekje, bijna niet te zien, zit een tenger meisje. De telefoon houdt ze krampachtig vast. Door de grootte van het decor valt Verbaan bijna weg, maar aan het einde van het stuk is ze tijdens het telefoongesprek uit haar hoekje gekropen en lijkt ze niet meer dat bange ‘muisje’ van aan het begin.

Geen glamour

Door haar enige raam komt wat licht naar binnen. Alle glitter en glamour zijn bij Verbaan teruggebracht tot wat lichte make-up. In haar lege, weinig verlichte kamer loopt ze in haar slobberbroek. Alle aandacht gaat duidelijk uit naar de tekst. Door het minimalistische decor is het publiek al meteen vanaf het begin van de voorstelling verplicht zich te concentreren op de Engelstalige tekst. Dit gegeven maakt de dialoog geloofwaardiger. Het zou raar zijn als de chirurg in Argentinië vloeiend Nederlands zou spreken. Overtuigend, beheerst wanhopig en ingetogen speelt Verbaan de Engelstalige tekst. Ook in de stem van de chirurg aan de andere kant van de telefoonlijn klinkt beheerste wanhoop.

Bijna voelen

In tegenstelling tot Verbaan moet Van Asten het dit keer niet van zijn spel hebben, maar van zijn tekst en stem. Als publiek kan je de pijn en de twijfel in zijn stem bijna voelen. Zijn verhaal en de reden van zijn telefoontje wordt langzaam duidelijk. Eigenlijk had hij graag willen ophangen, maar haar vragen weerhouden hem daarvan. Toch ligt de regie van het telefoongesprek in zijn handen. Net als het noodlottige einde.

Herkenning

Voor je ogen zie de vreemdelingen naar elkaar toegroeien tijdens de telefoongesprekken. Tijdens één van de gesprekken herinneren ze beide een moment op het strand van Cuba. Door de wanhoop in hun leven beelden ze zich in dat op dat moment ze elkaar ook echt ontmoet hebben. Vanuit een gevoel van herkenning wil ze hem graag ontmoeten.

Eerder gedaan

Al eerder verraste en overtuigde Frisch vriend en vijand met het stuk Gharb, een dialoog in het donker tussen een Arabische man en een skinhead, minuten na hun fatale confrontatie. En met Oogverblindend doet Frisch het opnieuw. De van oorsprong filmmaker, die nu ook bezig is met het ontwikkelen van de speelfilm Oogverblindend, heeft zich de afgelopen jaren weten te profileren in de theaterwereld. In zijn werk zoomt hij in op de schoonheid en de menselijkheid van extreme situaties. Waar mensen de draad verliezen, houvast zoeken en rondtollen in een tijd vol leed en gewelddadigheid neemt Frisch zijn publiek mee naar de onderlaag, de poëzie en de nuances.

Details

In de theatrale vorm van een telefoongesprek schuilt het gevaar dat het stuk qua mis en scène haast saai is en het publiek tussentijds afhaakt. Ook de zwaarte van het onderwerp doet de dialoog geen goed. Door kleine grapjes tussen de regels te stoppen, maakt Frisch het stuk wat verdraaglijk. One-liners als: ‘The grandfather of your little princes Amalia didn’t know either,’ zorgen voor een break en een lach. De chirurg heeft het dan over de misverstanden in zijn land waar hij onbewust medeverantwoordelijk voor is. Net zo plotseling als het stuk begon, eindigt het stuk ook weer.

Oogverblindend gaat in het seizoen 2005/2006 op tournee.