Waar zijn de boze mannen?

De Welshe band Manic Street Preachers is alweer aan zijn zevende studioalbum toe. Een aantal intense luisterbeurten leveren echter niet meer op dan het gevoel dat de Manics een wat bloedeloos album hebben afgeleverd. De band staat bekend om hun politieke gedrevenheid en activisme, iets wat ze op platen van soms weliswaar wisselende intensiteit hebben laten horen, maar Lifeblood steekt hier flink tegen af. Zeker in vergelijking met de vorige, ten onrechte slecht ontvangen, plaat Know Your Enemy.

Bij de eerdere albums van de Manic Street Preachers had je altijd het gevoel dat er een zekere urge was om dat album of in ieder geval bepaalde songs te maken. Dat ze hun onvrede met de wereld niet anders uit konden drukken dan in muziek. Drijvende kracht achter deze maatschappelijke woede was bassist en tekstschrijver Nicky Wire. Met dit album lijkt die gedrevenheid weggedreven. De onderwerpen lijken er op mondiaal niveau niet echt toe te doen. De muziek is wel mooi, maar het geheel klinkt weinig geïnspireerd. Is er iets misgegaan sinds de Manics een groot concert voor fans in thuisstad Cardiff hebben afgezegd om op bezoek te gaan bij Fidel Castro? Bij nadere bestudering van de teksten wordt er wel wat meer duidelijk. Het motto van de cd is van Descartes: “Conquer yourself rather than the world” en veel liedjes gaan inderdaad over introspectie en jezelf veranderen. Een belangrijk onderwerp, maar minder schokkend dan de sociale en politieke misstanden waar de Manics eerder veelal over zongen. Opmerkelijk hierbij is dat Nicky Wire voor het eerst zijn echte achternaam in de liner notes heeft laten opnemen: Jones.

Esthetische plaat

Wat blijft er over van een plaat van de Manic Street Preachers als de politieke lading er opeens niet meer is? Op zich nog een heel aardige popplaat met twaalf liedjes die goed in elkaar zitten en goed zijn gespeeld. De productiekwaliteit van de plaat is als vanouds sterk. Alle instrumenten en zang zijn mooi afgeregeld en alles klinkt zuiver, een kwaliteit die de band wonderbaarlijk genoeg ook live altijd weet vol te houden. Want de Manic Street Preachers zijn een sterke band met goede muzikanten en interessante muzikale ideeën. Toch valt hun talent om het perfecte popliedje te maken op Lifeblood niet op. Er staan heel mooie liedjes op het album, zoals I Live To Fall Asleep (dat over zelfmoord gaat), Empty Souls en Emily, maar een echte hit is er niet te vinden. Lifeblood is qua geluid en songs te vergelijken met This Is My Thruth Tell Me Yours, maar dan wonderbaarlijk genoeg nog minder intens (want ‘saaier’ is wel heel sterk gezegd) dan deze plaat.

Is het erg dat de Manic Street Preachers een wat minder sterke en boze plaat hebben afgeleverd? Op zich niet. Ze laten opnieuw zien dat ze goede liedjes kunnen schrijven en hun platen zijn wel vaker wat wisselend van intensiteit. Dus maar hopen dat er over een jaar of twee weer een geïnspireerde nieuweling ligt, want er is de afgelopen jaren meer dan genoeg gebeurd in de wereld om je boos over te maken.