Niet bij het grof vuil

Dawn of the Stillborn is de derde cd van dit Nederlandse thrash-gezelschap en wat direct opvalt als je dit album vergelijkt met de twee voorgaande cd’s (Scenery of Death en Masterwork in Blood) is de heldere productie. Waar de twee voorgangers nog enigszins dof klonken komt het geluid hier lekker vol uit de speakers denderen en dat komt de muziek absoluut ten goede. De gitaren zijn goed van elkaar te onderscheiden en de drums zijn lekker strak ingemixt. Het klinkt allemaal net even wat professioneler dan voorheen.

Oldschool

De beschreven professionele sound draagt ook zeker bij aan de agressie die de band neer weet te zetten. Want agressief klinken ze zonder twijfel! Ik kan me een interview in Aardschok herinneren waarin Kerry King van Slayer aangaf dat hij het aan de ene kant wel kon waarderen om als voorbeeld genoemd te worden door hedendaagse toonaangevende namen als The Haunted, maar dat hij de muziek soms toch wat te vrolijk vond. Wat hij van deze cd zou vinden weet ik niet, maar vrolijk klinkt het zeker niet. Sterker nog: de band doet met hun muziek juist sterk denken aan het oudere werk van Kings eigen band. Of de duidelijke gelijkenis met onder andere Slayer als negatief gezien moet worden weet ik niet, maar feit is dat de muziek niet heel origineel klinkt. De heren geven echter ook aan gewoon oldschool jaren 80 thrash metal te willen spelen en dat kan ze niet ontzegd worden. De cd zou niet hebben misstaan tussen albums als Show no Mercy van Slayer of Morbid Visions van Sepultura en een kijkje op de website van de heren laat ook links zien naar veel meer bands die in genoemde periode behoorlijk actief waren.

Not your average thrash

Toch heeft Dawn of the Stillborn genoeg andere invloeden die het geheel toch zijn eigen charme geven. Zo is de eerste naam die mij te binnen schiet als ik naar de vocalen luister namelijk Dissection. Dat is niet direct een thrashband te noemen, maar de vaak intens grommende uithalen van Twan van Geel doen me sterk denken aan nummers als Night’s Blood en Where Dead Angels Lie. Natuurlijk is het misschien niet helemaal eerlijk om alleen maar referenties naar andere bands te maken bij het luisteren naar Dawn of the Stillborn, maar het zijn niet de minste namen en naar mijn mening doen deze Tilburgers er ook absoluut niet voor onder. Ze weten interessante nummers neer te zetten die de aandacht goed vasthouden door het gebruik van tempowisselingen en lekker getimede breaks. Het is niet voor niets dat ik de komende dagen dit zilveren schijfje nog even wat rondjes ga laten draaien in m’n stereo.