Bepaald geen zwaargewichten

De eerste cd van het New Yorkse Elefant lijkt qua geluid veel op dat van stadsgenoten The Strokes en Interpol. Je denkt daarbij meteen dat ze inspringen op de hype die deze beide bands gecreëerd hebben de afgelopen twee jaar, maar als je het cd-boekje leest kom je er achter dat dit niet het geval is. Sunlight Makes Me Paranoid is namelijk al in 2002 opgenomen, terwijl het album nu pas uitkomt. Elefant verschilt echter van eerdergenoemde bands doordat hun muziek veel minder rafelig is. De gitaar-riffs zijn minder kartelig en de stem van zanger Diego Garcia klinkt een stuk beschaafder. Zijn stemgeluid doet Engels aan en lijkt op dat van Morrissey. De vergelijking met de voormalig voorman van The Smiths valt ook anderen op. In Engeland heeft de band namelijk al in het voorprogramma van deze zanger gestaan.

Bloedarmoede

Jammer genoeg zijn de teksten van Elefant bepaald niet zo sterk als die van Morrissey. Er is weinig diepgang in te vinden en ze zijn ook niet erg welbespraakt. De woordenschat van Garcia is namelijk nogal eentonig en de onderwerpenkeuze, voornamelijk de liefde, beperkt. Het geheel is daardoor een beetje bloedeloos. Dit valt allemaal des te meer op door de gedragen zang en de cleane productie van de cd. In het titelnummer is de zang zelfs bijna vals en het is dan ook vooral de stem van de zanger die ervoor zorgt dat de cd na verloop van tijd nogal eentonig wordt – ondanks dat hij maar 10 nummers kent en zo’n 33 minuten duurt.

Stekeligheid

Dat Sunlight Makes Me Paranoid nog wel een leuke cd is om te luisteren, komt vooral door de bas- en drumpartijen die heel vaak erg aan die van The Strokes doen denken. Het nummer Bokkie lijkt daarentegen weer erg op Interpol. Elefant doet echter iets met haar sound waardoor het heel Engels klinkt, en het is meer dan de stem van de zanger. Het is vooral de gitarist die veel ruimte weet te scheppen in de nummers, die het de sfeer hebben van de Engels gitaarindie uit de jaren 80. De sterkste nummers zijn het heel Strokes-achtige Make Up, het uptempo Misfit en het eerder genoemde Bokkie. De eerste helft van de cd is echt wel overtuigend, zelfs wel hitgevoelig, maar Elefant mist een stekeligheid die ervoor zorgt dat het meer wordt dan het zoveelste gitaarbandje.