“’t Is maar een spelletje!”
Meteen bij binnenkomst in het Frascati-theater in Amsterdam moeten we onze stem uitbrengen op één van de tien personages die ons met uitgeputte lichamen en uitdagende gezichten aanstaren vanaf klinische portretfoto’s op een rechthoekig bord. Bij de afbeeldingen staan steeds een nummer en een eigenschap. Zo zou nummer 3, een jongen met een kale maar krachtige kop, altijd positief zijn en blinkt nummer 4, een mooi bruin meisje met krullend haar, uit in aanpassen. Het publiek kiest wie vanavond buitenspel zal worden gezet. Namen hebben de personages niet. In Marathon draait het, zoals in elke afvalrace, alleen om het winnen.
~
Rollen
“Het leven is een speeltoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel.” Vondels gevleugelde woorden uit de zeventiende eeuw (die op de poort van de oude Amsterdamse schouwburg prijkten) zijn wellicht de grond voor elk theaterstuk. In Marathon wordt vooral “elk speelt zijn rol” geproblematiseerd. In hoeverre komen onze rollen overeen met onze verlangens? Als we onze rollen altijd maar serieus nemen, beseffen we dan wel dat ook het leven een soort spel is? En kunnen we dit spel niet blijven waarderen juist door open te staan voor veranderende verhoudingen?
Rammstein
De acteurs van DOX weten hun rollen in elk geval levensecht te vertolken. En ondanks hun strijd is het een stel sympathieke types vanwege hun uiteenlopende karakters, hun felle expressie en hun kwetsbaarheid. Ze hebben het over “sneaky” en “opzouten”, en zeggen “tsssss” met een afkeurende hoofdbeweging. Mr. Porno kronkelt zich in obscene standjes en stoot daarbij voortdurend Duitse opmerkingen uit, zoals “Hmmm, jawohl, Rammstein!” Maar als een medestander hem eens naar zijn mening vraagt, weet hij niets zinnigs te bedenken. En de jongen die zo openlijk toegeeft dat hij zich schaamt voor zijn haren en flaporen, lijkt dit te doen om de aandacht van zijn travestie weg te houden. Zo worden alle karakters op een gegeven moment hulpeloze karikaturen.
Show en ernst
Hoe realistisch de karakters, hoe nep hun omgeving. Met glimmende sporttenues staan de personages op het podium, dat er door de vloer met rood-witte cirkels uitziet als een arena. Een zwieper aan een luide bel moet elk duel beëindigen. Op de achtergrond klinken opzwepende, coole nummers als die uit Kill Bill. De sterrenhemel die door het prachtige licht het podium wordt opgeschenen maakt het schouwspel af. Ontroerend is het moment waarop show en ernst samenvallen, wanneer de travestiet op de middenstip staat en hem vliegensvlug zilveren schoenen, een glamour glitterjurk en een pruik met lange, glanzende haren worden aangetrokken.
Zinvol
Marathon vertelt geen dramatische geschiedenis. Maar het opwerpen van zinvolle vragen in een wervelende mix van dans, zang, show en licht maken het werk tot een modern-kritisch stuk. Dit keer had het publiek nummer 4 weggestemd. Ga jij kijken of het een volgende keer iemand anders is?
Marathon wordt nog tot en met 28 november 2004 opgevoerd.
Sanne Peper 
