De fan spreekt

Al bijna twintig jaar is het vijftal bij elkaar. In 1987 bracht The Hip haar eerste titelloze EP uit, met daaropvolgend nog acht uitstekende studioalbums, waaronder de twee bescheiden klassiekers Road Apples en Fully Completely, plus een overweldigende live-plaat. Onlangs verscheen poging nummer negen van de band om de wereld te veroveren in de vorm van In Between Evolution. Ach nee, wat een flauwekul ook. Die kerels hoeven zich al helemaal niet meer te bewijzen. Geen onzinnige ambities, geen geforceerde stijlveranderingen om maar echt hip gevonden te worden. In Between Evolution is gewoon weer een prachtige rockplaat in de lijn van voorgangers Phantom Power, Music @ Work en In Violet Light. Eerlijk is eerlijk, The Hip is niet zo van de vernieuwing, maar wat ons eens in de twee jaar voorgeschoteld wordt, smaakt telkens weer naar meer. En hoewel de verschillen klein zijn, is In Between Evolution hun beste plaat in jaren.

Gedreven

Dat komt vooral doordat deze band het zowel live als op plaat vooral moet hebben van snelheid. Veel albums van The Hip kennen een aantal dooie momenten, simpelweg door dat het tempo eruit wordt gehaald door bijvoorbeeld een trage akoestische ballad. Juist wanneer de muziek wat meer up-tempo is, hebben de gitaar- en ritmesectie ruim baan om Gordon Downie te ondersteunen in zijn ongekend gedreven voordracht. De hardwerkende Downie, die vorig jaar nog zijn tweede solo-album Battle Of The Nudes uitbracht, is zonder meer het gezicht van de over het geheel genomen wat saai ogende, doch extreem strakke band. Het is met name Downie’s podiumpresentatie die zijn weerga niet kent.

Kniesoor

En het zijn juist de snelheid en energie van The Hip op het podium, die je terughoort op In Between Evolution. Producer Adam Kasper is er in geslaagd de essentie van de band op deze plaat naar voren te halen. Waar de goed ontvangen voorganger In Violet Light hier en daar wat gelikt klonk, is In Between Evolution rauwer en opzwepender. Downie klonk zelfs nog nooit zo gepassioneerd als in het nummer You’re Everywhere, wat een enorm compliment is voor Kasper. Verder zijn de prachtige eerste single Vaccination Scar, het vol twijfel gezongen Are We Family en het meeslepende Mean Streak hoogtepunten op een album dat eigenlijk alleen met de tweede single Summer’s Killing Us een klein dieptepuntje kent, omdat Downie zich daarin een beetje vergaloppeert aan de zanglijn in het refrein. Maar, een kniesoor…

Grabbelen

Dus: geen dooie momenten, een Gordon Downie op stoom, de beste Hip-plaat in jaren, en wat dacht je van de prachtige hoes!? Ik heb mijn best gedaan om mijn passie voor deze band en In Between Evolution over te brengen. Nu is het aan jou om die platenzaak in te lopen en dit nieuwe album uit de bak te vissen. Al kun je ook blind grabbelen, want die groep heeft nog nooit een misser voortgebracht. De fan heeft gesproken.