De paleisrevolutie

Vooraf zou je al kunnen zeggen dat de programmeurs toch wel een pluim verdienen voor deze prikkelende programmering. Met als hoofdact Nederland – Zweden. Nee, dat is flauw, maar helaas wel een beetje waar. Ik denk dat de organisatie van de Paleisrevolutie tijdens de wedstrijd van Nederland tegen Letland heel stiekem even hoopten dat Duitsland er nog twee in zou schoppen, want een kwartfinale op zaterdag kan toch zeker ten koste gaan van je kaartverkoop. Toch was het gelukkig relatief erg druk daar in Vredenburg. Wel had de organisatie een groot scherm op laten hangen en enkele televisies, zodat de festivalbezoeker ook kon genieten van die andere vorm van cultuur, wat leidde tot een gezellige kantinesfeer in de foyer. Jammer voor de bands die wat bezoekers moesten inleveren, maar wel goed ingespeeld op de situatie door de organisatie.

Bij een revolutie horen revolutionairen

En dan de muziek. Om kwart over zeven mochten Utrecht Allstars al aftrappen om de muziekgeschiedenis van Utrecht eens grondig door te nemen. Mooi initiatief en leuk uitgevoerd door onder andere mensen van The Yearlings en Eleven. Maar, de grote zaal was nog wel wat leeg zo na etenstijd. The Allstars moesten ook opboksen tegen een collectief dat al jaren zijn sporen aan het verdienen is en dat ook op de Paleisrevolutie met glans deed. Die Anarchistische Abendunterhaltung (DAAU) bestaat uit een groep virtuozen die de meest opzwepende, duivelse, bloedmooie, zigeuneresque, klassieke popmuziek maakt die je je maar voor kan stellen. Bij een revolutie horen nu eenmaal revolutionairen. Het begin van de set was vrij subtiel. Toen er echter een bassist en een drummer aan de line-up werden toegevoegd sloeg de vonk genadeloos over. Ogen dicht, luisteren en meetappen met je voet. Een vroeg hoogtepunt.

Elfjesmuziek

Het Deense Under Byen en het Vlaamse Mintzkov Luna hadden nog het meest last van het voetbal. Beide bands hebben eigenlijk een beetje dezelfde kritiek gekregen afgelopen tijd. Under Byen lijkt te veel op Björk en Mintzkov Luna te veel op dEUS. Beiden brachten overigens wel een prachtige plaat uit dit jaar dus de verwachtingen waren hooggespannen. Mintzkov Luna maakte eigenlijk niet zoveel indruk. De liedjes zijn goed, maar de band wist ze niet krachtig over te brengen op het publiek. Spelen voor een nog niet eens halfvolle zaal werkt misschien niet zo inspirerend. Under Byen daarentegen wist de meeslepende elfjesmuziek van de plaat Det Er Mig Der Holder Træerne Sammen ook live bij vlagen betoverend neer te zetten. Veel subtiliteit, gevoel voor drama en een enorme climax op het eind. Deze groep mag er zijn.

Van snoeiharde rock tot de voetjes van de vloer

De band met de meeste eigen aanhang was zonder meer Motorpsycho. De productie van deze Noren is ongekend hoog om nog maar te zwijgen over de diversiteit van hun muziek. Van metal tot country en van Pink Floyd tot Beach Boys, deze jongens doen alles. Het is dan ook altijd nog maar afwachten wat voor show je krijgt. Op de Paleisrevolutie was ‘rocken’ het devies, wat inhield dat Bent, Snah en Gebhardt (dus weer met zijn drieën) een onverbiddelijk harde set speelden en niets van het publiek heel lieten. En daar bleek met name de doorgewinterde fan geen enkel probleem mee te hebben. Motorpsycho blijft een sensatie, telkens weer.

Minder druk was het bij Magnus. Dit tweemanscollectief bracht dit jaar de aanstekelijke dansplaat The Body Gave You Everything uit. De enorm enthousiaste Tom Barman en CJ Bolland kregen de spreekwoordelijke voetjes zeker wel van de vloer. Wij gaan Magnus deze zomer nog heel veel terugzien. Net als de eveneens Vlaamse Stijn trouwens. In eerste instantie ziet de eenmansact van Stijn er een beetje knullig uit, maar zijn humor, danspasjes en inventiviteit achter het keyboard en de knoppen maken eigenlijk alles goed. Lekkere onbevangen electro en een van de verrassingen van de avond.

Van belachelijk tot weinig inspirerend

Nog een verrassing was de belachelijke act van het Britse Pink Grease. Ouderwetse rock ‘n’ roll met een zanger die compleet uit zijn plaat en van het podium gaat en bizar aangeklede bandleden. Pink Grease is een goed uitgevoerde gimmick zoals wij kennen van The Darkness en Scissor Sisters en dus erg leuk om naar te kijken. Of de muziek ook goed was? Geen flauw idee eigenlijk. Het feest was in elk geval compleet.

Phoenix wist dit jaar niet echt te verbazen met hun tweede album Alphabetical. Vrij saaie plaat eigenlijk in vergelijking tot het overweldigende debuut United. Hoe dan ook was deze Franse band een van de grote namen op de Paleisrevolutie, wat ook wel bleek uit de grote hoeveelheid meezingende aanwezigen. Toch kon Phoenix, ondanks een aantal erg aanstekelijke liedjes, niet echt boeien. Dat lag vooral aan de weinig inspirerende houding van zanger Thomas Mars. Die man heeft geen gezichtsuitdrukking en een weinig enerverende stem. De rest van de band liet zich wel van zijn goede kant zien en hulde aan die fantastische drummer, maar toch, wanneer je voorman niet meewerkt, wordt het moeilijk.

Dan toch liever de afsluiter Vive La Fête, waarbij niet te klagen valt over uitstraling. Supersexy discoqueen Els Pynoo en gitarist Danny Mommens deden wat zij moesten doen en lieten het gebouw letterlijk trillen met hun door merg en been gaande electro. Superhip, weinig diepgaand en vol glitter en glamour. Nu eens geen dooie edellieden in gracht na een revolutie, maar een enorm feest en veel blije mensen. Een geslaagde eerste editie.