Bij de beesten af
Sommige mensen vragen me wel eens wat er nu zo leuk is aan dvd’s. Mijn mede-redacteuren zien de meerwaarde ervan niet (‘We hebben toch al een recensie van die film geplaatst?’), en als ik begin over de perfecte beeld- en geluidskwaliteit, de oorspronkelijke beeldverhouding of simpelweg het genot van films kijken in je eigen thuisbioscoop, kijken ze me vreemd aan en praten verder over de nieuwe Thermals. Maar soms heb ik een ander argument: soms is de dvd gewoon beter dan de film die erop staat.
~
Neem Willard, de remake van de gelijknamige cultfilm uit 1971. Het verhaal heeft niet zo heel veel om het lijf, maar de film scoort punten voor de creepy sfeer en de prestaties van de acteurs. Vooral Crispin Glover maakt indruk als het titelpersonage Willard Stiles, een rare jongeman die nog bij zijn moeder woont en door iedereen wordt gehaat. Hij vindt troost bij de troep ratten onderin zijn kelder, maar draait door als zijn favoriete rat Socrates wordt vermoord. Lee Ermey (bekend als de boosaardige officier uit Full Metal Jacket) en Laura Elena Harring (de brunette uit Mulholland Drive) spelen goede bijrollen en tillen de film net iets boven de gemiddelde thriller uit.
Ontluisterend
~
Lage scores
Nu kende Willard een gemoedelijke productie, zonder ruzies, grote rampen of andere tegenslagen en Ng vraagt zich halverwege de documentaire dan ook terecht af of haar film niet heel erg saai zal worden. Crispin Glover biedt nog aan zijn regisseur in elkaar te slaan voor een paar goede beelden, maar dat blijkt niet nodig. Bij de eerste testvoorstelling scoort Willard zo laag dat de studio de filmmakers vraagt een nieuw einde te bedenken voor hun film. Het is hier dat Year of the Rat echt goed wordt: het slepende proces van previews, opnieuw monteren en de steeds lager wordende scores leveren een paar fascinerende scènes op, zeker wanneer regisseur Morgan na de geflopte release van de film beteuterd toegeeft dat hij sterker in zijn schoenen had moeten staan en vast had moeten houden aan zijn oorspronkelijke visie.
Slechte bijsmaak
Het gebeurt niet vaak dat de ‘making of’ van een film beter is dan de film zelf, maar Year of the Rat is zo’n uitzondering. De filmmakers mogen dan een slechte bijsmaak aan de opnamen van Willard hebben overgehouden, voor filmliefhebbers en potentiële filmmakers is het verplichte kost. En bovendien heb ik richting de 8WEEKLY-redactie eindelijk eens een goede reden voor een dvd-recensie.
