De chaos regeert
In een volmaakte, rechtvaardige wereld zou Lost in La Mancha nooit zijn opgevallen. De ‘making of’ van Terry Gilliams film The Man Who Killed Don Quixote zou een paar lovende woorden hebben opgeleverd in de dvd-recensies van die film, maar niet meer dan dat. Helaas leven we niet in een perfecte wereld. Don Quixote werd nooit voltooid, en Lost in La Mancha heeft wereldwijd faam verworven als document van een falende onderneming.
~
Blijven lachen
Aan het begin van Lost in La Mancha, wanneer de filmmakers nog helemaal in beslag worden genomen door het naderende begin van productie, is voor de kijker al duidelijk dat er iets niet in de haak is. De gehuurde studio blijkt een ordinaire en zeer gehorige loods, contracten met belangrijke bijrolacteurs zijn nog niet getekend, en sterspeler Jean Rochefort krijgt daags voor hij zal afreizen naar de set pijn in zijn buik: een prostaatinfectie. Ondanks alle tegenslagen blijft Gilliam optimistisch; zijn kenmerkende lachje werkt aanstekelijk en zelfs in de meest penibele situaties blijft hij grappen maken. Toch is Lost in La Mancha een van de droevigste films die ik ken. Het is tragisch om een artiest van het kaliber Gilliam geveld te zien worden door steeds groter wordende problemen.
Aanklacht
~
Sympathie
Lost in La Mancha biedt geen oplossing voor dit probleem, maar Terry Gilliam zegt in een bonus-interview op de dvd wel dat Hollywood meer sympathie voor hem heeft gekregen na het zien van de documentaire. Of dit zal resulteren in betere kansen voor de geplaagde regisseur is nog maar de vraag: in hetzelfde interview geeft hij toe dat hij het beste werkt als alles niet helemaal soepel loopt. Gilliams assistent-regisseur zegt het in de film zo: ‘Waar hij is, regeert de chaos.’ Gilliam leeft dus blijkbaar al in zijn perfecte wereld vol tegenslagen en catastrofes, hoe frustrerend dat voor zijn fans ook moge zijn.
