Perfect uiterlijk = een gelukkig leven?

In dat futuristische decor twee vrouwen en twee mannen. De vrouwen, beide in het wit gekleed, de een donker, de ander blond, kijken verveeld om zich heen. De een (Maartje van den Brink) heeft het wereldleed op haar schouders en kan daardoor al jaren niet goed meer slapen, de ander (Ellen Goemans) maakt zich alleen maar druk om haar uiterlijk. Een van de mannen (Rutger Kroon), ook in het wit gekleed en kaal, hangt om de vrouwen heen. De andere man (een rol van kleine man Orlando Mac-Bean) is donker, klein en in het turquoise gestoken. Hij is de huisslaaf en telt dus niet echt mee.

De ingrediënten die de leden van MONK hebben gekozen zijn goed. De acteurs verbeelden de verveelde, verwende westerse yup, waarin iedereen zich wel een klein beetje herkent. Een collage van narcistische verbetenheid, Echte Liefde, gekend sentiment, verheven gedachten en paradijselijk geweld noemen ze het zelf op hun site. Het is een thema waar MONK goed mee uit de voeten kan, hun vorige show Couleur Locale schetste ook een hard portret van ‘dit soort mensen’. Vooral Rutger Kroon is zeer scherp in zijn oordeel over de wereld en over de beide dames. “Ik vind jou heel erg Berlijn 1938, jij bent van de 8 uur slaap generatie,” is een van de zaken die Ellen Goemans naar haar hoofd geslingerd krijgt. Het concentratievermogen van de personages is zeer klein, er zappen allerlei onderwerpen voorbij.

En daar zit nou precies het probleem van de voorstelling. De show is niet krachtig genoeg, er wordt heel veel aangestipt, maar er wordt nergens een punt gemaakt. Er blijft veel onduidelijk, zoals de onderlinge verhoudingen en het doel van de voorstelling, waardoor de theatermakers er niet in slagen om een coherent verhaal op de planken te brengen. Zo roept de huisslaaf af en toe dat hij het ook niet makkelijk heeft. Maar daar is geen aandacht voor. Het is maar een van de dingen die aangestipt worden en vervolgens blijven liggen. Paradise is van alles wat en daardoor blijft er maar heel weinig over. En dat is jammer, want de MONK-acteurs kunnen absoluut acteren, dus daar ligt het niet aan. De verveelde westerse maatschappij laat zich niet gemakkelijk vangen in een theaterstuk. Het onderliggende verhaal moet goed zijn en dat ontbreekt bij Paradise. De show eindigt even abrupt als ie begon en laat het publiek in verwarring achter.

Paradise is nog te zien tot en met 29 mei.