CD-presentatie The Dollybirds - Sixties, maar toch ook weer niet

Tikje ruiger

Lang verwacht, toch gekomen. Dat geldt zeker voor de eerste CD van de The Dollybirds. Op 17 januari jl. werd Popcorn And A Diet Coke gepresenteerd voor een enthousiaste en goed gevulde zaal in het Patronaat in Haarlem, thuishaven van de band.

The Dollybirds tonen zich in de Haarlemse poptempel een zeer goed geoliede band en maken de nummers van de cd live schijnbaar moeiteloos meer dan waar. In de loop der tijd is hun muziek geëvolueerd van stevige punkrock naar vrolijke Beatle-eske popmuziek met surfinvloeden en reggae-slagjes. Live klinkt alles net een tikje ruiger dan op de cd, wat de sound naar mijn mening vooral ten goede komt.

Als een tiet

Heel fris is de harmonieuze samenzang, die met drie goede leadzangers over het algemeen (ook live) prima uit de verf komt. Catchy zanglijntjes, goed uitgebalanceerde gitaarpartijen en een ritmesectie die kan swingen als een tiet: eigenlijk klinkt het allemaal heel sixties, en toch ook weer niet. Om een idee te geven: de muziek sluit uitstekend aan bij nummers als Mister Blue Sky van E.L.O., dat de Dollybirds dan ook als uitsmijter in het Patronaat spelen.

Kort van stof

Wanna Be A Girl is een van de weinige oudere nummers die de jaren heeft overleefd en op de cd is beland. Dit up-tempo nummer smaakt nog een beetje naar de “oude” Dollybirds van pakweg vier jaar geleden, toen er veel korte, punky up-tempo nummertjes op het repertoire stonden. Ook de andere single, Tup Te Dup, is snel. Maar over het algemeen hebben de nieuwere nummers minder haast en sommige liedjes zijn zelfs opvallend rustig. Wat wel is gebleven: The Dollybirds zijn nog steeds erg kort van stof. Gemiddeld duren de liedjes zo’n 2,5 tot 3 minuten.

Big Red Fender

Van de songs op Popcorn And A Diet Coke wil ik met name VCR noemen vanwege de mooie gevoelige zang en Sun, Sea, Summer vanwege het lekkere Caribische ritme in het refrein. Maar verreweg het mooiste en ook volwassen nummer vind ik Big Red Fender, de afsluiter van de cd, tevens in het Patronaat het laatste nummer voor de toegift. Vooral de finale van het nummer is erg fijn en ook de lengte van de song valt in mijn straatje: ruim 4 minuten. BRF klinkt naar meer!

Meer

Op de presentatie krijgt het publiek ook meer, maar op de CD helaas niet. Kijk, en dat vind ik nou jammer. Want wat mij betreft had de CD eigenlijk wel wat langer mogen zijn (wellicht twee keer zolang). En tja, een ruigere productie had ik ook wel kunnen waarderen. In die opzichten wil ik dus meer. Op de volgende CD dan maar.