Nederlandse dubbelslag

“Er mag gedanst worden hoor!”

Soms beginnen concerten gewoon te vroeg. Met als gevolg dat het publiek er dan nog niet helemaal in zit. Terwijl de meeste bezoekers net hun eerste drankje hadden gehaald, begonnen de Dollybirds al met hun set. Voor het podium bleef het daardoor helaas gedurende het hele optreden verschrikkelijk leeg. Volkomen onterecht, want de Dollybirds zetten een energieke set neer met mooie puntige liedjes en een gezonde dosis humor. Het publiek bleef echter stilstaan, ondanks de vele smeekbeden van de muzikanten: “Er mag gedanst worden, hoor!”

Ani DiFranco

Het bleek wel dat de meeste mensen op Kirsten af waren gekomen, want het publiek was vanaf het begin enorm enthousiast over de vierentwintig jaar jonge singer/songwriter. Ze speelde ongeveer alle liedjes van haar debuut en gaf ons ook nog een extraatje in de vorm van een nummer van haar grootste voorbeeld Ani DiFranco. Dat Kirsten al behoorlijk op niveau is geraakt werd duidelijk uit het feit dat DiFranco’s nummer naadloos aansloot op Kirstens eigen nummers. Goed voorbeeld doet goed volgen.

Akoestische gitaar

Veel afwijken van de plaat deed ze niet. Ze gaf de nummers echter wel meer intensiteit, van albumstuk tot live-sensatie. Haar stem klonk fantastisch en haar gitaarspel begint werkelijk te lijken op dat van één van haar andere voorbeelden: Dave Matthews. De band speelde geweldig, maar de singer/songwriter intensiteit bleef toch bewaard door de prominente rol van de akoestische gitaar. Haar soloversie van Incompatible klonk geweldig en het kippenvel kwam aan het eind van de avond tijdens het dromerige Sleepless.

Een goede plaat en een uitstekende live performance. Het moet toch wel helemaal goedkomen met deze jonge artieste. Net als met de Dollybirds overigens. De heren maken heerlijke liedjes en hebben een podiumpresentatie waar je u tegen zegt. Altijd leuk voor een feest of een festival, als het publiek maar in the mood is, zoals bij Kirsten.