Noir Désir live
Noir Désir is een band die in Frankrijk al sinds het midden van de jaren 80 aan de weg timmert. Begonnen als een Franse versie van new wave, ontwikkelde de band zich in de jaren tachtig, negentig en nul verder, waarbij niet werd voorbijgegaan aan nieuwe muzikale stijlen en mogelijkheden. Een voorbeeld is het laatste album Des Figures des Visages, waarop de invloed van Franse dance-acts zoals Saint Germain, maar ook van de neofolk van Manu Chao (die meespeelt op het nummer Le vent nous portera) duidelijk merkbaar is.
Invloed is zeker niet hetzelfde als slaafse navolging: wie een idee wil krijgen van de eigenzinnigheid van Noir Désir moet eens luisteren naar het nummer Oublié (van het album Tostaky) waarin de groep aan de haal gaat met de monumentale James Bond-muziek van John Barry, acht jaar voordat Robbie Williams hetzelfde trucje zou uithalen met Millennium.
Bizarre situatie
Het is dan ook eigenlijk vreemd dat een groep die in Frankrijk zo groot is hier zo weinig aandacht heeft gekregen. Zelfs bij dit optreden in de Melkweg bestond een groot deel van het publiek uit Fransen. In tegenstelling tot de meeste Nederlanders was de avond voor hen een feest van herkenning, wat leidde tot de wat bizarre situatie waarbij het (Franse) midden van de zaal volop meezong en -danste en langs de muren iedereen nogal afwachtend stond.
Huilpartijen
Het bij tijden snoeiharde optreden zal ook niet geholpen hebben; de laatste CD Des Figures des Visages is overwegend vrij timide, maar dat kon van het optreden niet worden gezegd. Zanger Bertrand Cantat had de laatste jaren zware stemproblemen en herstelde daar gelukkig van, maar in de Melkweg deed hij zijn uiterste best zijn stem weer naar de Filistijnen te helpen met uithalen, huilpartijen en plotselinge volumewisselingen. Energiek was het allemaal wel en de band noch Cantat zelf spaarden zich.
Muurbloempjes
Dat Noir Désir een band is die het beste live genuttigd kan worden werd ook duidelijk doordat geen van de nummers in de CD-versie werd afgewerkt. Zo transformeerde Lost (misschien wel het mooiste nummer van de nieuwste CD) tot een samenzang tussen publiek en band, waarbij uiteindelijk ook de muurbloempjes zich in het gewoel mengden. Dat was misschien nog wel het duidelijkste teken van Noir Désirs triomf: nu nog de Nederlandse muziekliefhebber overtuigen ook de CD’s te kopen.
Volstrekte chaos
Tenslotte: het zou de Melkweg goed doen als ze ook eens wat aandacht aan de organisatie gingen besteden, want daar deugde nu weinig van. Een half uur in de regen wachten buiten het gebouw terwijl het concert officieel al is begonnen en je al een kaartje hebt en drie keer geëlleboogd worden tijdens de volstrekte chaos bij de garderobe draagt niet bij tot een positieve ervaring. De band maakte nu gelukkig alles goed.
Marc Royce 
