Metamorfose

Het verhaal is bekend. Bloemenmeisje Eliza Dolittle wordt de inzet van een weddenschap tussen Professor Henry Higgins en Kolonel Pickering. Higgins zal van dat vulgaire straatmeisje wel even een dame maken. Hij slaagt er wel in, maar het stuk roept al snel vragen op over standverschil en het veranderen (hersenspoelen lijkt het soms) van mensen. En eigenlijk was Eliza helemaal niet degene die veranderd moest worden. Henry Higgins is een arrogante, onvolwassen figuur, die weigert zijn lesje te leren.

Routine

De acteursploeg van Pygmalion is ijzersterk en gevarieerd genoeg om de verschillende karakters neer te zetten. Met name Ludo Hoogmartens als Eliza’s vader Alfred is wederom een genot om te zien. Er zijn echter toch een paar minpuntjes. Lotje van Lunteren zet als Eliza Dolittle weer haar rol van schreeuwende bitch neer, net als in De Getemde Feeks en De Luitenant van Inishmore. Dat doet ze goed, maar op een gegeven moment gaat haar routine toch vervelen. Verder, en dit is waarschijnlijk meer te wijten aan het stuk dan aan de acteurs, zakt de laatste scène behoorlijk in. De dynamiek is er wel, maar het is een veel te lange dialoog, met een abrupt einde.

Belichting

Door eigentijdse dialogen, de dynamiek van de acteurs en de creativiteit van de belichting (die wordt door de acteurs zelf geregeld door middel van een controlepaneel aan de zijkant van het toneel, en dat wordt weer leuk verwerkt in het stuk), verveelt het stuk zeker niet, misschien met uitzondering van die laatste scène. Pygmalion is een geslaagde combinatie van de sfeer van de jaren ’20 en nu.