Of Horses and Men

De debuutfilm van Benedikt Erlingsson is opgebouwd uit de belevenissen van de inwoners van een kleine IJslandse gemeenschap en een verdwaalde toerist. De andere hoofdrolspelers van de film, de paarden, fungeren als spiegels. Een schitterende bijrol is weggelegd voor de uitgestrekte en ruige landschappen.

Episodisch

De episodisch opgezette film volgt verschillende personages; mensen én paarden.
Kolbeinn is een ijdele man en erg trots op zijn merrie Grána. Een bezoek te paard aan de buren is voor hem een demonstratie van de schoonheid en kracht van de merrie. De hengst van de buren is ook onder de indruk van Grána en onderneemt actie. Buurvrouw Solveig heeft haar zinnen gezet op Kolbeinn, maar hij heeft vooralsnog geen oog voor haar. En er zijn meer kapers op de kust…

Dronkenlap Vernhardur heeft de missie zijn geliefde wodka aan te schaffen, Grimur ziet zijn weg versperd worden door de hekken van boer Egill en, de eigenzinnige Johanna smeedt plannen om een wilde merrie te vangen. Toerist Juan loopt deze mooie jongedame tegen het lijf en krijgt ineens zin om te leren paardrijden.

Absurdistisch en mooi

De absurde situaties vol zwarte humor die ontstaan door de acties van deze vastberaden mensen, wekken verbazing en bewondering op. Maar ook afkeer en schrik, want het gaat er niet altijd even zachtzinnig aan toe. De gedrongen paarden, met hun parmantige manier van draven, zijn fascinerend om naar te kijken, evenals de prachtige beelden van de weerbarstige omgeving. De muziek en cinematografie dragen effectief bij aan de vervreemding van de kleine gemeenschap.

Paralellen

Door het lot van de mensen en dieren aan elkaar te verbinden, trekt de film interessante paralellen. De menselijke personages blijken, naast dat ze vooral gemotiveerd worden door hun instincten, net zo eigenwijs en stoer als de sterke IJslandse paarden. Of Horses and Men levert bijzondere filmmomenten die doen denken aan personagevertolkingen van Alex van Warmerdam en aan de sfeer in Fargo. De film blijft wel erg schetsmatig om voortdurend te blijven boeien. Hierdoor blijft de kijker helaas op afstand , maar er valt genoeg, al dan niet ongemakkelijk, te gniffelen.