Theater / Voorstelling

Een strijd van emoties

recensie: Alida Dors - Oogst

Choreograaf Alida Dors zet een eigen vertaling van de hedendaagse maatschappelijke hectiek neer. De voorstelling Oogst representeert de frustratie, onrust en spanning die wij elke dag ervaren. Met haar choreografieën voor Donna Chittick, Sarah Mancini, Quincy Ignacia en Jason de Witt laat Dors zien dat hiphop ook anders kan.

Hoewel hiphop over het algemeen aan vele conventies is gebonden, mixt Dors een eigen visie op klank en beweging met haar hiphopachtergrond. De combinatie van de bewegingen, de door Diege Soifer samengestelde elektronische muziek en de live-begeleiding door Janneke Groes (fluit) en Marijn Korff de Gidts (drums) maakte dat ik werd meegevoerd op een intense stroom van de door de dansers belichaamde emoties.

Strijd om het ‘mogen zijn’
Bij het moment van binnenkomst zaten de dansers afwachtend aan de rand van het podium. Ik had meteen het gevoel dat het viertal het contact zou maken met het publiek. Het licht aan de publiekszijde ging uit en zes lichtbuizen beschenen de dansers, die plaats namen in het midden van het podium. Hoewel zij geen voet verzetten, gaf de beweging van hun lichaam het idee van snelheid. De dansers keken om zich heen en naar elkaar en veranderden hun positie. Intens repetitieve en energierijke solodansen volgden en ik voelde hoe de spanning in mijn lichaam steeds verder werd opgevoerd.

Na de expressieve solo van Quincy Ignacia liepen de tranen over mijn wangen. Hierna kon ik mij niet meer losmaken van de kracht die de repetitieve bewegingen van de dansers op mij uitoefenden. Terwijl de dansers op het podium een strijd met elkaar aangingen, waarbij zij rug aan rug tegen elkaar aan duwden en het zweet over hun voorhoofden druppelde, ervoer ik mijn eigen strijd.

Samenkomen
Terwijl de dansers zich stuk voor stuk los maakten van de strijd, veranderde de belichting en het ritme van de muziek. Hun lichamen toonden geen strakke lijnen meer, maar een soepele lichaamsstroom. De muziek nam de regie over en de dansers straalden rust en tevredenheid uit. Ook de strijd in mij was weggeëbd en ik kon met een fijn gevoel de rest van de voorstelling bewonderen, waarbij ik mij verbaasde over het gevoel van saamhorigheid dat ik ervoer tussen mijzelf als toeschouwer en de uitvoerenden. Samen hadden wij de voorstelling ‘overleefd’. De specifieke repetitieve bewegingen en de muzikale ondersteuning brachten een publieke openbaring van de diversiteit waarmee hiphop als dansstijl kan worden benaderd. Ook gaf het de voorstelling kracht en karakter. Dit is wat Alida Dors in mijn optiek uniek maakt binnen de danswereld.