‘Het leven is een berg en daar rollen we vanaf’

In de zomer van 2013 stond hij er al, in het kleinste tentje van de Parade: een ventje met rood haar, een rood jasje, wit overhemd en een korte rode broek met rode gympen. De tweedeling is om aan te geven dat de bovenkant symbool staat voor meneer Schoneveld, terwijl de onderkant meer doet denken aan jongetje Pepijn. Waar het publiek hem toen letterlijk dicht op de huid zat, staat hij deze keer voor een vol en lawaaierig openluchttheater in het Vondelpark. Zie dan maar eens de controle te houden van de eerste tot de achterste rij. Pepijn Schoneveld (‘beter bekend als “wie?”‘) beheerst echter de techniek om via zelfspot direct de sympathie te winnen, waardoor het geroezemoes langzaam verstomt. Door met het verwachtingspatroon te spelen en de dialoog aan te gaan, houdt hij goed contact met de zaal. De sfeer zit er goed in en Schoneveld voelt dat perfect aan. Alhoewel: zijn timing is af en toe net niet lekker. Waar een grap over zijn moeder er als zoete koek in gaat, verknalt hij het einde van liedje door de spanning niet op te laten bouwen. Jammer, maar slechts een kleine kanttekening in een verder helder programma.

Persoonlijk engagement
Cabaretiers van nu lijken te zweren bij een nieuw genre in het cabaret: het zogenaamde persoonlijk engagement. Het is een mix tussen moralistisch cabaret en stand up comedy, wat het zowel inhoudelijk als toegankelijk maakt. Schoneveld maakt daarbij handig gebruik van incongruentie: spelen met de verwachtingen van het publiek, door het tegenovergestelde te zeggen of de grap op te bouwen door zichzelf constant te onderbreken. Moeilijk en riskant, maar het gaat gelukkig net goed. Het materiaal komt recht uit zijn hart: hij gebruikt persoonlijke twijfels en onzekerheden als metafoor voor zijn generatie, die naar zijn mening slechts geeft om een goede profielfoto en liefdesverdriet. Zijn boodschap: relativeer wat meer. Het leven is een berg en daar rollen we vanaf, met af en toe wat obstakels (‘flonk!’), maar ga daar niet al te lang bij kniezen. That’s how we roll baby! Angstige twintigers: hij heeft er niks mee. Zijn grappen werken immers generatieoverstijgend, de hele zaal lacht namelijk hartelijk mee. Naast het vertellen van grappen, worden er ook liedjes gezongen. Onder andere een parodie op Frank Sinatra’s My Way komt voorbij, al is de timing op het eind ook hier niet vlekkeloos.

Ruwe diamant
Het is te zien dat hij de wetten van het theater kent: in 2009 afgestudeerd aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, weet hij met zijn mimiek zijn verhaal beeldend te vertellen. Zijn bezoek aan de apotheek gaat bijvoorbeeld gepaard met acrobatische toeren, wat het zowel ondersteunend als gelikt maakt. Dat kan een valkuil zijn voor cabaretiers en kleinkunstenaars: soms komen de acteerlessen nog wel eens op de voorgrond, waardoor de glans van de grap verloren gaat. Het slot van het programma, een liedje over zijn overleden vader (‘flonk!’), ontroert echter en heel even is het Vondelpark van hem. Er volgt een stilte, daarna een applaus. Schoneveld zal zijn programma nog ettelijke malen moeten spelen om alles tot in de puntjes te beheersen, maar het is een ruwe diamant. Hou dit rode meneertje dus in de gaten.