Een overvloed aan vertellingen

Patricia Reed, Present Perfect, 2013

Verdeeld over drie verdiepingen worden in het Witte de With bijna 50 verhalen getoond. Een aantal van de kunstenaars heeft ervoor gekozen om hun werk een dialoog aan te laten gaan met de ruimte. Zo laat Chu Yun (1977, Jiangxi, China) met zijn project Unspeakable Hapiness II (2003) de zuiver esthetische opfleuring die hij eerder in Hong Kong installeerde, weer vervallen in de op kunst ingestelde panden van cultureel Rotterdam. Met een aantal slingers in felle kleuren, voor zover mogelijk vrij van betekenis, had hij eerder in Hong Kong de straten van de grijze krottenwijken opgevrolijkt. In het cultureel diverse centrum van de Witte de Withstraat is er van deze vlaggetjes alleen nog een verhaal over.

Iván Argote, White Cube (Piñata), 2005

Verhalen over elkaar
Patricia Reed (1977, Ottawa, Canada) levert met haar Present Perfect (2013) subtiel commentaar op Félix Gonzalez-Torres’ (1957, Guáimaro, Cuba) Untitled (perfect lovers) uit 1987-1990, dat eveneens te zien is in de tentoonstelling. Waar Gonzalez-Torres met twee langzaam desynchroniserende klokken verbeeldde hoe mensen elkaar langzaam uit het oog verliezen, laat Reed deze romantiek verdwijnen in de realiteit van de globalisatie. In haar klok zijn alle wereldklokken vertegenwoordigd. Er zal altijd wel één wijzer gelijk staan.

Ook Iván Argote (1983, Bogota, Colombia), die met zijn als piñata kapotgeslagen White Cube (Piñata) uit 2005 laat zien hoe een feestobject (de piñata) geïnterpreteerd wordt in de stijve museumcultuur, wordt in zijn werk ondersteund door Lucas Lenglets (1972, Leiden) Soft Corners (2014), die de harde zalen van het museum ‘verzachten’ middels paarse, schuimrubberen plinten die de zaal verlossen van haar gebrek aan context. Beide werken zetten zich af tegen de witte vlakke muren met contextloze kunst in het museum.

Bik Van der Pol, Up Close, 2014

Rotterdams verhaal
Two Vertical Rectrangles Gyrating (1969) van George Rickey (1907, South Bend, Verenigde Staten) is ook te zien. Het werk, dat jaren lang het gezicht was van het Rotterdamse binnenwegplein, is enkele jaren geleden weggehaald omdat het te dicht in de buurt zou komen van de mensen die op het plein rondliepen en zo een gevaar zou vormen. Voor de tentoonstelling in het Witte de With hebben Bik & Van der Pol (1959 & 1961) in hun eigen werk Up Close (2014) het werk van Rickey teruggehaald naar het publiek. In het museum blijft er van de grote, stalen platen niet veel meer over dan een verhaal.

Haegue Yang, Sonic Brass Dance & Sonic Nickle Dance, 2013

Ontstaan van verhalen
Sommige werken ontwikkelen gedurende de tentoonstelling een eigen verhaal. Zo heeft Haegue Yang (1971, Seoul, Zuid-Korea) twee danspartners gemaakt van belletjes. Wie ze verplaatst ontketent een auditieve oorlog. Zo vertellen de werken aan elke bezoeker die ermee durft te dansen, middels een beangstigend lawaai, hoe kleine huis-tuin-en-keuken spullen als belletjes met duizenden tegelijk machinaal worden gemaakt. Gabriël Lesters (1972, Amsterdam) Chance Encounters (2011) wordt gevormd door de bezoekers. Bestaande uit meerdere sokkels, wordt het werk elke dag onbewust door bezoekers verplaatst, en krijgt het zo elke dag een nieuwe verhouding tot de andere werken.

The Part In The Story Where A Part Becomes A Part Of Something Else verkent een tendens in de kunst zonder dat er zekerheid is of dit onderwerp daadwerkelijk van belang gaat zijn. Dit maakt de tentoonstelling experimenteel en vernieuwend. Alle werken vergen vanwege hun verhalende thema wel veel inleeswerk. Het is daarom niet overbodig om de tentoonstelling meerdere keren te bezoeken. Dit biedt alle ruimte voor diepgang, mits de bezoeker in staat is om meerdere keren tijd vrij te maken voor de tentoonstelling.