Berichten uit een lege toekomst

Erika M. Anderson maakte als EMA al het goed ontvangen debuut Past Life Martyred Saints, en is weer in vorm met het gevarieerde The Future’s Void.

‘Satellites’ opent het album met geruis en geklap, waarna Anderson begint met zorgelijke zang. Haar vervormde stem, aangevuld met electronica, bouwt geleidelijk op naar een groots en weids middenstuk, en zuigt je zo The Future’s Void in. Toch verrast EMA de luisteraar direct met het relaxte tempo van het tweede nummer, ‘So Blonde’. Haar nu heiige stem, met poprock op de achtergrond, doet denken aan de hoogtijdagen van de alternatieve muziek van de jaren negentig. Het klinkt als Veruca Salt, en heeft een refrein dat eindigt met luie, boze uithalen, die je zou kunnen verwachten van Courtney Love’s Hole.

Met gemak springt EMA tussen verschillende stijlen en invloeden. Hoor je daar iets van de boosheid van PJ Harvey, dan is er ook alweer de rust van het oude werk van Cat Power of Helium. Maar ondanks die gevarieerde invloeden behoudt het album een sterke focus. De teksten klinken nog steeds persoonlijk en gemeend zoals op EMA’s vorige plaat, ook al lijkt ze nu grotere zaken aan te kaarten, zoals de vervreemding die schuilgaat in ons huidige digitale tijdperk. Vandaar die Oculus Rift op de hoes, en liedjes die verwijzen naar de dystopische visie van cultschrijver William Gibsons.

Kwetsbaar en verheffend
EMA wisselt binnen die thematiek van intieme getuigenis naar agressievere strijdkreten tegen de onverschilligheid en leegheid van het nu, zoals het dramatisch slepende ‘Cthulu’, of het van oosterse ritmes en duistere synths doorspekte ‘Neuromancer’, dat doet denken aan Glasser. Rustiger en melancholischer zijn nummers als ‘3Jane’ en ‘When she comes’. Die laatste heeft een vertrouwde oude sound met een simpele drum en een gitaar die melancholiek en melodisch opdoemt. Na de donkere electronica komt dit liedje als een rustige en kwetsbare tussenpoos die het menselijke benadrukt, tegenover de kilheid van technologie. En dan is er ‘Solace’ — het beste nummer van het album — dat met zijn opbouwende synths doet denken aan Handsome Furs’ Sound Kapital. Ook hier is EMA kwetsbaar, maar maakt het van een intieme bekentenis een krachtig en verheffend statement, dat muzikaal perfect wordt aangevuld.

EMA bewijst met The Future’s Void dat ze in de lijn zit van zangeressen met een uiteenlopend repertoire dat schippert tussen rauw en poppy, zoals Grimes, Zola Jesus, Bat for Lashes, of zelfs Sky Ferreira. Daarbij behoudt zij genoeg overtuigingskracht en persoonlijkheid om je een plaat lang geboeid te houden.