Het beest mag los

Do To the Beast zoeken Greg Dulli en consorten die kant van de muziek op.

Om The Afghan Wigs onder de noemer ‘grunge’ te plaatsen, doet ze eigenlijk te kort. Ze zijn in hetzelfde tijdvak als Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden, en Screaming Trees opgericht, maar hebben muzikaal een andere keuze gemaakt. Het is dan wel een gitaar-georiënteerde band, maar vooral melodisch en in de zang van Dulli zijn verschillen te herkennen met de bands waarmee ze vaak in één adem genoemd worden.

Gentleman-rock

Do To the Beast sluit naadloos aan op de voorgaande albums van de band. Dulli’s uitstapjes naar The Twilight Singers en The Gutter Twins zijn wat dat betreft zonder consequenties gebleven voor The Afghan Wigs. Niet dat die bands nu een heel ander genre aanboorden, maar toch. Op Do To the Beast speelt Afghan Wigs alsof ze nog nooit iets anders hebben gedaan.

De nummers kennen een mooie opbouw en zijn netjes in elkaar gezet. Door het samenspel van de muziek en de stem van Dulli is het onmiskenbaar dat het hier gaat om de band die ook Gentlemen uitbracht in 1993. Dat betekent overigens niet dat de band niet gegroeid zou zijn of gedateerd zou klinken. Het levert een specifiek geluid op, dat wellicht niet voor iedereen is weggelegd.

Het beest in de mens

Doordat de liedjes een trage opbouw hebben en vaak ook lange intro’s, zitten er geen nummers tussen die je bij de keel grijpen. Maar The Afghan Whigs is ook geen band die het daarvan moet hebben. In plaats daarvan nemen ze je mee naar de donkere kant van de mens, naar de zelfkant. In lijn met de soul en blues die duidelijk hoorbaar is in de muziek, zingt Dulli over verloren liefdes, wraakgevoelens, pijn, en ander verdriet.

Voor liefhebbers van The Afghan Whigs is er niets aan te merken op Do To the Beast. Wie ze nog niet kent heeft hiermee een goede instap in hun oeuvre. Met Do To the Beast heeft de band een album afgeleverd dat zowel muzikaal als tekstueel een geheel vormt. Het probeert de luisteraar te verleiden, mee de duisternis in. Wie van schaduwen en misère houdt, doet er zeker goed aan Do To the Beast eens te beluisteren.