Louter de som der delen

Cloud Nothings verbaasde in 2012 vriend en vijand met het album Attack On Memory. Op hun nieuwste album slaan de heren een iets andere weg in. Helaas leidt deze verandering ertoe dat Here And Nowhere Else minder indrukwekkend is dan zijn voorganger.

Cloud Nothings begon als het eenmansproject van Dylan Baldi, die in de kelder van zijn ouderlijk huis zijn liedjes opnam. Baldi kreeg als soloartiest een platencontract bij Carpark, maar inmiddels wordt Baldi versterkt door TJ Duke en Jayson Gerycz. Met Here And Nowhere Else is de band toe aan zijn vierde album.

Koersverandering
Voorganger Attack On Memory, waarmee Cloud Nothings in één klap bekend werd bij liefhebbers van alternatieve rockmuziek, moest het vooral hebben van de twee fantastische openingstracks. Deze waren zwaar van toon en samen met de andere nummers — die lichter van toon waren — creëerden ze een evenwichtig geheel. Het album vormde de perfecte middenweg tussen donkere post-hardcore en aanstekelijke indie-rock.

Here And Nowhere Else klinkt over het algemeen ruiger, agressiever en minder melodieus dan Attack On Memory. Het is een koersverandering die niet altijd slecht hoeft te zijn, maar in dit geval betekent het vooral dat de nummers te veel op elkaar lijken en dat de balans tussen licht en zwaar weg lijkt te zijn. Dat neemt niet weg dat er enkele sterke rocksongs op Here And Nowhere Else te vinden zijn. ‘Psychic Trauma’, ‘Just See Fear’ en ‘No Thoughts’ zijn energiek en klinken fris.

‘Pattern Walks’ is de uitschieter van het album. Net als ‘Wasted Days’ op Attack On Memory is het een vreemde eend in de bijt op een album waarop alle liedjes zo’n drie minuten duren. Baldi en consorten nemen ruim zeven minuten de tijd om ‘Pattern Walks’ op indrukwekkende manier op te bouwen, totdat er een ondoordringbare muur van geluid verrezen is.

Het kleine broertje
Toch blijft ‘Pattern Walks’ het kleinere broertje van het nog indrukwekkendere ‘Wasted Days’, en dat gegeven is toch wel tekenend voor Here And Nowhere Else. Er staat geen enkel slecht nummer op het album, maar de cohesie tussen de nummers onderling is afwezig. Daardoor is het album als geheel minder meeslepend dan zijn voorganger. Waar op Attack On Memory de nummers elkaar versterkten en het geheel meer dan de som der delen was, is Here And Nowhere Else louter een som der delen.

Het was misschien ook een onmogelijke opgave voor Baldi om Attack On Memory te evenaren of zelfs te overtreffen, maar Here And Nowhere Else is toch een kleine teleurstelling vergeleken met het vorige album. Stuk voor stuk zijn de nummers vermakelijk, maar het geheel is niet in evenwicht en weet daarom niet te beklijven. Zonde, want eigenlijk hadden deze tracks beter verdiend.