Film / Films

Life As A House

recensie: Life As A House

Architect George Monroe (Kevin Kline) verliest op een dag zijn baan omdat hij niet meer aan de eisen van het computertijdperk kan voldoen. Hij krijgt vervolgens een beroerte, en komt in het ziekenhuis tot zichzelf. George komt erachter dat hij een hoop liefde, affectie en aandacht heeft verspeeld in zijn leven, louter door niet verder te kijken dan zijn neus lang was. Hij besluit de losse draadjes in zijn leven te willen vastknopen voor het te laat is.

~

Zo vader, zo zoon?

De belangrijkste zaken zijn het verwezenlijken van zijn droom om een eigen huis te bouwen, contact maken met zijn depressieve gothic-wannabe zoon en het afrekenen met de spoken uit zijn verleden. George besluit zijn oude huis af te breken, en een nieuwe op die plek te bouwen. Zijn zoon heeft echter zijn eigen demonen te verdrijven, en zit zeker niet op de goede bedoelingen van George te wachten. George is echter vastberaden aan ‘bonding’ met zijn zoon te doen, en probeert zijn zoon over te halen om te helpen met het bouwen van het huis. Dit gaat natuurlijk allemaal niet zonder slag of stoot, en zonder het te willen verandert George met al zijn goede bedoelingen ook de levens van anderen.

Feel-good met liefde gemaakt

~

De film lijkt een onvervalste feel-good te worden, ondanks het feit dat de klok voor George aan het tikken is. En inderdaad, de liefde straalt hier en daar van het project af. Hayden Christensen speelt de rol van zoon en dat is voor Star Wars-fans aardig omdat Hayden de rol van Anakin Skywalker in Star Wars II op zich nemen. Voor velen zal Life As A House daarom een eerste kennismaking met deze onbekende acteur zijn, of je moet zijn kleine rol in The Virgin Suicides nog herinneren. Hayden zet in Life As A House in elk geval een solide acteerprestatie neer. Misschien iets te zoet, maar met liefde gemaakt. Kijken dus.