Heimwee naar liedjes over de dood

Wat staat symbool voor het enorme verlangen van mensen naar succes in de moderne maatschappij? Die vraag hield bassist en tekstschrijver Charles Cave van White Lies bezig toen ze begonnen te werken aan de nieuwe plaat. Hij kwam uit op, inderdaad, een grote televisie.

Tragikomisch

Big TV vertelt het verhaal van een jonge vrouw die naar de stad verhuist en op een klein kamertje komt te wonen. Haar (te) grote televisie geeft het meisje tenminste een beetje het gevoel dat ze succesvol is. Aan dit tragikomische beeld hebben White Lies niet alleen het eerste nummer, maar het hele album opgehangen. Gaandeweg worden allerhande thema’s aangesneden waarvan vooral de uitweidingen over liefdesverhoudingen en het stadsleven blijven hangen.

Dat het hun meest melodische album is, zeggen ze zelf over de nieuwe plaat. Dat is een juiste vaststelling. Voor de liefhebbers van de bombastische hitsingles ‘Death’, ‘To Lose My Life’ (To Lose My Life…, 2008) en ‘Bigger than Us’ (Ritual, 2011) is er wat dat betreft voldoende te genieten op Big TV. De liedjes zijn vlotter en energieker dan het eerdere werk. De melodieën zijn nog altijd zwaar en gezwollen, maar White Lies hebben het tempo wat omhoog geschroefd. Goede voorbeelden zijn opener en titelsong ‘Big TV’, ‘There Goes Our Love Again’ en ‘Tricky to Love’.

Matige songteksten
De songteksten zijn daarentegen niet best. Vaak is het tenenkrommend om de boeiende stem van Harry McVeigh zulke simplistisch, clichématige regels te horen zingen. ‘My love / Changes with the weather’ zing hij bijvoorbeeld in ‘Tricky to Love’. Of ‘I want you to love me / More than I love you / Tell me if that’s something you can do’ in ‘First Time Caller’. Het zijn van die zouteloze praatjes die je kunt verwachten van pakweg John Mayer of Nickelback, maar niet van een band die steeds de dood als belangrijkste onderwerp heeft gehad.

De refreintjes zitten bovendien wel erg vol met herhalingen, alsof er niet meer tijd of zin was om wat extra regels te verzinnen. Herhaling kan goed werken, maar op Big TV is het vaker storend dan bevredigend, bijvoorbeeld in het titelnummer of in ‘Getting Even’.

Uit de lucht gegrepen
De meeste liedjes zijn wel erg onspecifiek en blijven daarom een beetje in de lucht hangen. We zouden een meisje volgen dat is verhuisd naar de stad en probeert haar leven en relaties succesvol te laten verlopen, maar eigenlijk komen we bar weinig over haar te weten. De liedjes zijn eerder onscherpe vertellingen van gebeurtenissen die de meesten van ons wel eens hebben doorgemaakt: verhuizen naar een nieuwe stad, een moeizame liefdesrelatie in stand houden. Het verhaal van het meisje is dus eerder een verkooppraatje dan een wezenskenmerk van het album.

White Lies wilde dat het nieuwe album a) toegankelijk, b) vertrouwd en c) iets waar je naar blijft luisteren, zou worden. A en b is zeker gelukt, c vermoedelijk niet. Ondanks een aantal sterke melodieën is Big TV daarvoor simpelweg niet goed genoeg. De thema’s en teksten zijn uit de lucht gegrepen en vaak gemakzuchtig uitgewerkt. Laat het volgende White Lies-album alsjeblieft weer over de dood gaan.