Schuld als munteenheid

De film opent met een weelderige flair die het chaotische leven van de sloppenwijken levendig in beeld weet te brengen. De beelden sluiten aan bij de levendigheid van jonge jongens. Voetballend, ravottend, achterna gezeten door anderen en zo meer. Op terloopse, doch onvermijdelijke wijze wordt de sociale achtergrond van de jongens aan de kijker opgediend. De regisseur wil tonen dat ongelukkige toevalligheden en timing ertoe kunnen leiden dat relatief ongevaarlijke jongens tot gruweldaden aan te zetten zijn. Hij weet je als kijker bevlogen bij dit proces te betrekken. De scheidingslijn tussen film en ooggetuigeverslag vervaagt, mede dankzij het overtuigende acteerwerk.

Schuld en boete
Het noodlot slaat toe wanneer Yachine werk heeft gevonden in een garage en de garagehouder zich in een dronken bui probeert te vergrijpen aan een vriend van Yachine. De hulp die ze ontvangen na deze hectische en tragische gebeurtenis dienen ze terug te betalen in hun toewijding aan de radicale islam. Dit proces wordt met een andere beeldtaal vormgegeven dan het chaotische leven dat de broers hiervoor leefden. De film vertraagt en neemt een verdiepende en serieuzere houding aan. De mentalisering waarin de jongens tot martelaren worden gedrild wordt nauwgezet gevolgd, waardoor je er als kijker bij betrokken wordt.

De making of, die als extra aan de dvd is toegevoegd, geeft de nodige achtergrondinformatie rondom de aanslagen in mei 2003. In een openhartig gesprek met de regisseur reflecteert deze op zijn eigen handelen destijds en vertelt hij over hoe de film tot stand gekomen is. De making of geeft een kijkje in de wereld van de sloppenwijken van Casablanca en leert ons dat de meeste acteurs geen professionals zijn.