Gewone Ierse jongens zorgen voor geladen liedjes

Gewoon vier jongens in een band
De ‘buzz’, die er al was voor de verwachtingsvolle eerste EP, werd gevoed door de summiere informatie op hun Facebooksite: ‘We’re four lads in a band’. En dat zijn de mannen natuurlijk ook. Zanger Steve Garrigan groeide samen met Prendergast (gitaar) en May (drums) op in het nabij Dublin gelegen Swords. Plaatsgenoot Boland (bas) kwam afgelopen jaar bij de band die dus al een muzikale voorgeschiedenis kende.

Het verleden verwerken
De muziek uit de begintijd was niet om over naar huis te schrijven, maar het eerste succes kwam al snel. Met de band 21 demands scoorde het toenmalige drietal een hit en won het bijna de Ierse ‘You’re a star’. De jongens waren echter te jong en onervaren (17 jaar) om zich te kunnen uiten en dus stelden hun nummers weinig voor. Afgaande op de single ‘All I Want’ hebben de jongens nu (ongeveer 23 jaar) wel de benodigde levenservaring. Deze als liedje vermomde brief aan een ex-geliefde heeft veel van een tranentrekker. De gerekte, klaaglijke stem van Garrigan die hoog en ijl is en wordt begeleid door piano en zacht gitaarspel brengt je steeds dieper in de put. Door een tempoversnelling en de drums op tweederde van het lied voel je toch de energie om eruit te kruipen. Hetzelfde gebeurt in ‘High Hopes’: van school af en de weg kwijt, maar toch positief blijven.

De liefde als bron
Het onuitputtelijke thema ‘liefde’ geeft nog meer voer voor liedjes. ‘Love Like This’ verrast qua vaart en door de mandoline, fluit en mondharmonica, maar behoudt genoeg eigenheid om niet voor Mumford-product versleten te worden. Het is krachtiger gezongen, met zinnen die elkaar opvolgen als buitelende gedachten en een meerstemmig refrein met Garrigan die erover heen zingt. In ‘All comes down’ zingt Garrigan vanuit zijn tenen ‘Why do i feel so old, cos i’m still so young’. Een vicieuze cirkel, want waar het allemaal op neer komt ben jij. Het laatste meerstemmige couplet zorgt voor een mooi einde aan dit goed opgebouwde nummer.

Eigenheid genoeg
Vergelijkingen zijn snel gemaakt. Omdat veel nummers een grote meezingfactor hebben hoor je Coldplay en U2 terug. Bij ‘After The Fall’ zie je zo Chris Martin achter een schuddend keyboard zitten en ook ‘Talk’ (!) verwijst door de zachte zang en piano naar Coldplay. Bij ‘Brand New Day’ liggen de vergelijking met Keane of Mumford and Sons (door de meerstemmige samenzang) op de loer. Toch hebben de Ieren hun eigen kwaliteiten die er de komende jaren alleen maar meer kunnen uitkomen. Met karaktervolle zang, de rock met piano en folkinvloeden vertolkt The Kodaline – ondanks de nog lege rugzak – gevoelige en rake nummers. Of je nu luistert naar ‘Pray’ waarbij de onderhuidse spanning net niet tot uitbarsting komt, het radioklare ‘High Hopes’ of het over een lome melodie dun gezongen ‘One Day’: van deze nieuwkomers mogen we nog veel verwachten.

17 aug Pukkelpop
18 aug Lowlands