Opwindende potpourri van muzikale genres

Ergens in 2009 zag ik de grande dame van de Nederlandse film in het kleine zaaltje van Paradiso. De Amerikaanse singer-songwriter Elvis Perkins trad die avond op en een bescheiden verzameling liefhebbers was hier op afgekomen. De actrice begaf zich helemaal naar het podium, danste en zong de liedjes mee. Toen ze in Zomergasten een optreden van Antony Hegarty (Antony and the Johnsons) liet zien werd helemaal duidelijk dat Van Houten er een verfijnde muzieksmaak op nahoudt. De beste biografie leek haar het afspelen van de volledige afspeellijst van haar iPod.

Een riskante carrièremove, Van Houten onderkent het. Het ijs is dun en glad voor een actrice die zich in de muziekwereld begeeft. Met de titel (naar verluidt een uitspraak van Hegarty) anticipeert ze daar alvast op, want die vormt een uitdagende invitatie voor de luisteraar om de muziek toch vooral op haar merites te beoordelen.

Gedurfde opener
‘Siren Or the Sea’ hakt er onmiddellijk in: een donker, onheilspellend lied als opener. Een gedurfde keuze, maar eentje die goed uitpakt. Van Houten zingt traag, bijna stroperig langs de behoedzaam opgebouwde instrumentatie. De duistere bongopartij past, evenals de inbrekende strijkers, prachtig in de sfeer. Dat het nummer vijftien seconden lang ontspoort in een kluwen van elektronische effecten maakt het allemaal alleen maar spannender.

De volgende nummers zijn muzikaal minder zwaarwichtig. ‘Something Funny’ is een uptempo popnummer en ‘Time’ een popballade. Maar nergens wordt het thematisch of tekstueel oppervlakkig. ‘Don’t hide your face in the comfortable dark / I’m just a light switch away’, zingt Van Houten in ‘Something Funny’, een lied over afwijzing en bindingsangst.

Potpourri
Hoogtepunten zijn de duetten op het album: ‘Particle Of Light’, met een prachtig ingetogen zingende Hegarty en ‘Broken Shells’, waarin we Howe Gelb naast Van Houten horen zingen. De eerste single ‘Emily’ maakt indruk door de pakkende popmelodie en ‘YOU. ME. BED. NOW.’ doet hetzelfde vanwege de energie en de mooie, Balkanachtige blaaspartij.

‘End Of The World’ doet dan plots weer denken aan jazz-standards als ‘Autumn Leaves’ of ‘My Funny Valentine’. Afsluiter ‘Still I Dream Of It’ lijkt eerst een zoet, Doris Day-achtig liedje, maar mondt dan uit in groots, dik geluid. Van Houten zingt hier eerst lieflijk, dan opeens luidkeels en voluit. Elk nummer is een nieuwe episode in de opwindende potpourri van muzikale genres dat het album biedt.

IJs
Op maar liefst negen nummers wordt Van Houten begeleid door het Metropole Orkest. Antony Hegarty en Howe Gelb waren al genoemd. Marc Ribot (gitarist van o.a. Tom Waits) en Sonic Youth-drummer Steve Shelley werkten ook mee. Bovendien produceerde JB Meijers (o.a. De Dijk) de plaat. Om de metafoor te vervolmaken: Van Houten ging bij de voorbereiding en productie van haar debuutalbum niet over een nacht ijs en ze hoeft ook niet bang te zijn uit te glijden of erdoorheen te zakken. See You On The Ice is een van de boeiendste en verrassendste albums van dit jaar.

Live in Nederland:
25 november, HMH Amsterdam (voorprogramma Rufus Wainwright)