The eighties revisited

Hoewel de groep zich bedient van geavanceerde hedendaagse opnametechnieken, doet het debuutalbum van Clock Opera toch vooral denken aan de glamourmuziek uit de jaren tachtig: the Eighties Revisited. De band doet het goed bij live optredens maar op plaat klinkt de muziek  voornamelijk saai en clichématig.

Zelf noemt zanger en producer Guy Connelly van deze Engelse band zijn muziek ‘chop pop’ : het in stukken hakken van dagelijkse geluiden van huis en straat en deze vervolgens verwerken in de nummers. Alle toegevoegde geluiden leiden echter meer af van de nummers dan dat ze een ondersteunende bijdrage geven. De samples gaan steeds meer irriteren.
Bombastisch en overgeproduceerd

Mede door het toepassen van gesamplede geluiden die sterk op de voorgrond te horen zijn, klinken de nummers bombastisch en overgeproduceerd. De intro’s van bijna alle nummers bestaan uit dezelfde voortstuwende piano/synthesizerklanken. De nummers klinken erg hetzelfde en lijken in elkaar over te gaan. De stem van Guy Connelly is warm en verfrissend maar komt hierdoor niet echt tot zijn recht.

Sombere teksten

De teksten gaan over vervaagde herinneringen en angst voor veranderingen, de toekomst en de waarden van het heden, maar zijn niet al te vrolijk. In combinatie met de monotonie van de nummers maakt het geheel een sombere indruk. Het album opent met ‘Once And For All’; in de tekst wordt teruggegrepen naar verdwenen herinneringen ondersteund met indringend en overheersend synthesizergeluid en stuwende bas en drum.  ‘Lesson no 7′ lijkt een voortzetting van het openingsnummer: hetzelfde geluid met nadrukkelijk bas en drum en weer diezelfde zang. Ook hier weer een sombere tekst over vasthouden aan het heden en angst voor wat komen gaat. Hoewel ’11th Hour’ rustig en evenwichtig start, gaat ook dit nummer uiteindelijk over in dezelfde brei van geluid om uiteindelijk wel heel mooi te eindigen met zang en piano.

Talk Talk
Het album gaat verder in dezelfde sfeer met ‘Man Made’, een nummer dat zo van Talk Talk zou kunnen zijn uit begin jaren tachtig. Aardige uitzondering is vervolgens het nummer ‘Belongings’ dat rustig begint en waarbij tekst – een positieve dit keer –  en muziek veel meer in balans zijn. Wellicht dat daarom dit nummer is verkozen tot single die ondersteund wordt door een knap gemaakte video. In ‘White Noise’ wordt de draad weer opgepakt met sombere teksten en overkill aan geluiden. Met ‘Fail Better’ eindigt het album zoals het begint: veel synthesizer met bas en drum.

Met uitzondering van ‘Belongings’ beklijft geen enkel nummer. Wat wel op het netvlies blijft hangen is het prachtige Artwork. Wellicht zijn het toch 10 ways to forget.

Clock Opera treedt 10 oktober op in Rotown en 11 oktober in Paradiso.