De dood van een tienermeisje

In de eerste plaats is daar zijn enige nichtje Lee Ann, ook wel L.A., die op een koude zaterdagochtend bij Biscuit en zijn oma arriveert en zonder verdere uitleg bij hen intrekt. Het is al snel duidelijk dat L.A. en Biscuit niet van weelde bij hun oma wonen. Biscuit heeft weliswaar een moeder die van hem houdt, maar die op geen enkele manier is opgewassen tegen de drang van haar tweede echtgenoot om zowel haarzelf als haar zoon de nodige bokslessen te geven. En L.A., zo vermoedt Biscuit direct, is van haar ouders weggelopen omdat ‘die behoorlijk gemeen konden worden als ze aan de drank waren. En dat waren ze, als puntje bij paaltje kwam, altijd.’

Daders en slachtoffers
Het is opvallend, en ook een tikkie ongeloofwaardig, dat oma en Biscuit er zo lang over doen om te ontdekken wat L.A. nu precies is overkomen. Maar, zo wil Wright ongetwijfeld suggereren, geen van beide wil dan ook echt weten hoe de vork in de steel zit. Vooral oma, zo zal later blijken, heeft nogal een geschiedenis van de waarheid niet onder ogen willen zien. Hoewel Wright de confrontatie tussen haar en haar dochters over hun tragische familiegeschiedenis wel erg zwaar en melodramatisch aanzet, stipt hij hier toch knap een gevoelig thema aan: de medeplichtigheid van het slachtoffer en hoe die maar al te vaak tot een herhaling van het trauma in de volgende generatie leidt.

Kunnen L.A. en Biscuit die spiraal doorbreken? Hoe komen zij de lange, zinderende zomer in hun plattelandsstadje in het zuiden van de VS door? Met deze kernvraag als leidraad, zorgt Wright paradoxaal genoeg voor een tweedeling in het boek. Het eerste deel is een klassieke coming-of-age roman. L.A. en Biscuit trekken samen op, quasi ongehinderd door oma en de maatschappelijk werkers en psychiaters die zich het lot van dit problematische gezin aantrekken, en leren haast spelenderwijs de voor- en nadelen van het volwassen worden kennen. Dit gedeelte is een wat anekdotisch en traag op gang komend geheel met desondanks hier en daar een essayistisch pareltje. Vooral Biscuits bemoeienissen met dr. Kepler, een holocaustoverlevende die langzaam aan kanker sterft, zijn zeer de moeite waard. 

Tussen The Lovely Bones en Lolita
L.A. en Biscuits ontdekking van een verminkt, verkracht, vermoord tienermeisje, vlak voor de plotselinge openbaring van hun moeders’ tragische familiegeschiedenis, zorgt echter voor een tempoversnelling. De rest van het verhaal ontvouwt zich als aan thriller a la Alice Sebolds The Lovely Bones.

Die vergelijking met The Lovely Bones vindt men trouwens in wel meer reacties op deze roman terug; en terecht. Men kan zich daarbij trouwens wel afvragen waarom zich zoveel perverselingen in het zuiden van de VS ophouden en waarom ze vooral actief zijn tijdens hete zomers. Door het thema van de medeplichtigheid van slachtoffers en Biscuits ontluikende seksualiteit heeft het verhaal daarnaast ook wat van Nabokovs Lolita.

Tom Wright’s debuut hinkt op twee gedachten en komt, ook door de wel erg korte hoofdstukjes, vaak fragmentarisch over. Maar met zijn fraaie beschrijvingen van hoe Biscuit leert omgaan met dood, liefde en seks toont hij zich toch een talentvol schrijver. Hopelijk brengt hij zijn volgende roman uit bij een uitgever die hem wel dwingt tot een keuze en hem behoedt voor hier en daar een kleine misstap.