Le fils de l’autre

Om als kind te horen dat je ouders niet je biologische ouders zijn is al voer voor een psychologisch conflict. Maar als je te horen krijgt dat je als Joodse baby bent omgewisseld met een Palestijnse koter is dat nog veel pijnlijker. Le fils de l’autre stapelt drama op drama maar is vooral een gemiste kans.

Op zeventienjarige leeftijd wordt Joseph Silberg (Jules Sitruk) gekeurd voor het leger. De bloedtest levert echter een merkwaardige uitslag op: hij kan niet het kind van zijn ouders zijn. Na onderzoek van het ziekenhuis waar mevrouw Silberg is bevallen blijkt dat verwisseling heeft plaatsgevonden met het kind van de familie Al Bezaaz. Yacine Al Bezaaz (Mehdi Dehbi) heeft ondertussen zijn diploma gehaald op een school in Parijs. Zowel de jongens als hun families moeten een dwingende nieuwe werkelijkheid leren accepteren.

Klassieke opzetjes

Eenzelfde gegeven van verwisseling is eerder schrijnend neergezet in Changeling uit 2008. Hierin voelt Angelina Jolie dat de politie haar heeft opgescheept met een jongen die niet haar verdwenen zoon kan zijn. De acteurs in Le fils de l’autre zijn echter te licht om aan het zware thema een geloofwaardige draai te geven. Het script, dat vol zit met klassieke opzetjes, helpt ook niet. De ene jongen hoort het verschrikkelijke nieuws bijna als tussendoortje, en moet dat incasseren door boos weg te lopen. De ander moet na een ruzie tussen de ouders uitgelegd worden wat er echt aan de hand is.

Het exploiteren van het Palestijns-Israëlisch conflict is onvermijdelijk met een thema als dit, maar de complexe strijd wordt hier tot een karikatuur gemaakt. Ieder karakter neemt een inhoudsloze positie in die archetypisch voor het conflict moet zijn maar de geloofwaardigheid geweld aan doet. De scène waarin beide families in het ziekenhuis horen dat de kinderen zijn omgewisseld is tenenkrommend. Als personages in geestelijke nood zijn wordt dat uitgedrukt in platgeslagen beelden van eenzaam nadenkende jongeren.

Deze behandeling van de karakters en hun situatie doet zowel Israeli’s als Palestijnen weinig goeds. De vaders zijn te trots om het nieuws te accepteren en de moeders rooien het dan zelf maar met elkaar. Ze zoeken de liefde van hun andere zonen. De Palestijnse broer Bilal kan het Joodse bloed dat door de aderen stroomt van zijn hechte broer Yacine niet accepteren maar staat wel open voor Joseph. Joseph op zijn beurt krijgt problemen in de synagoge als zijn Palestijnse moeder hem uitsluit van Joodse gebruiken ondanks zijn lange opvoeding in de traditie.

Puberruil extra

Als dit het werkelijke gevolg zou zijn van een dergelijke verwisseling dan zou enige serieuze behandeling van taboe of onrecht verwacht mogen worden. De situatie lijkt op de problemen van een coming out, alle aspecten van zelfacceptatie en erkenning van anderen komen erin voor. Le fils de l’autre komt echter niet veel verder dan een soort puberruil extra. Beide jongens bezoeken de andere, onbekende, kant van de afscheiding. Ze worden al snel elkaars beste vrienden en spreken zelfs naar elkaar uit dat de een Isaac en de ander Ishmael is.

Al met al heeft dit tot gevolg dat de film het Palestijns-Israëlisch conflict gebruikt als achtergrond voor een tranentrekker zonder diepgang. De ontknoping van Le fils de l’autre maakt duidelijk dat een complex conflict vooral een emotioneel smeuïge film moet opleveren. Op de Joods-religieuze identiteit van Joseph komt de film niet terug, de drang van Yacine om vooral in Israel rond te hangen wordt in de plot nergens uitgediept. Regisseur Lorraine Levi stapelt drama op drama maar breit, ongeïnteresseerd in haar karakters, een snel eind aan haar eigen verhaal. Een gemiste kans om angstaanjagende thema’s uit te diepen.