Missy heeft ze lekkerder gebakken

Maar goed, het kan dus. Missy Elliotts platen zijn qua intentie en vernieuwingsdrang vergelijkbaar met het werk van bijvoorbeeld Outkast; de geweldige dubbelaar Speakerboxx / The Love Below toonde in 2003 nog eens op magistrale wijze dat André 3000 en Big Boi geen genoegen nemen met lelijk schreeuwen over harde beats. Missy Elliot is net als de twee Outkasters altijd op zoek naar iets anders: zij zet trends en gaat, zeker in het begin van haar carrière, bij ieder album een stapje verder. The Cookbook is echter al weer haar zesde plaat en wereldschokkend is het allemaal niet meer.

Standaard

Vooral het begin van de plaat is erg prettig. Na de langdurige intro waarin ze alle “ingrediënten” voor een goede plaat opsomt – snufje Mary J., lepeltje Fantasia, etc. – volgt het door Timbaland geproduceerde Joy, een langzaam beginnend nummer, dat tegen het einde door Mike Jones naar een heel ander niveau wordt getild. Om te beginnen roept hij vooral zijn eigen naam, waarop anderen “who?” vragen, maar dan neemt de rapper het snel en soepel over van Missy. Beats veranderen (minder hard en vet, maar populairder en pakkender) en Jones gaat als een standaard-rapper verder. Niet bijzonder, maar wel lekker.

Mary J

Het op Joy volgende Partytime valt ook goed in de smaak. Dit tweede en daarmee op The Cookbook laatste door Timbaland geproduceerde nummer ligt meer in de richting van dance dan hiphop. In nummer drie doet Slick Rick mee – alweer een rapper waar je niet om heen kunt, het Slick Rick in da house is in ieder geval niet van de lucht. Storend is het echter niet; de over het algemeen erg nare zelfverheerlijking is in het rustige maar tekstueel grappige R&B liedje Irresistible Delicious wel op zijn plaats. De zelfverheerlijking lijkt soms zelfs op zelfspot, maar dat zal wel wensluisteren zijn. Hoe dan ook, de nummers met Jones en Slick Rick behoren tot de betere op de plaat, en dat is het grote probleem van The Cookbook. Missy heeft een aantal erg fijne nummers in elkaar geknutseld, maar het zijn vooral de songs waar featuring achter staat die het beste bevallen. Zo zit mijn favoriete moment van de plaat in My Struggles, featuring Grand Puba & Mary J. Blige. Eerst mogen Missy en Grand Puba zichzelf vol grootspraak introduceren, waarna de soulzangeres heel droog praatzingt I’m Mary J. Blige, for a fact I don’t rap. Daarna krijgt ze de ruimte om nog heel even echt te zingen; een welkome afwisseling in het toch wel vele geschreeuw op The Cookbook.

Misschien is het de teruggelopen samenwerking met Timbaland die Missy in de problemen brengt, maar de net een uur durende plaat duurt te lang en kent te weinig echt positieve uitschieters om te beklijven. In het wilde hiphoplandschap is The Cookbook nog wel een opvallend element, maar een klassieker van Missy is dit zeker niet.