Normaal: Ik kom altied terug

Goed høken is een kunst

Samen met de andere bandleden vertolken zij al 25 jaar het leven op het platteland. Met hun plat gezongen liedjes bieden ze de jonge boerenlullen van dit land troost, hoop en erg veel lol. Lekker høken, dat is wat ze willen. Voor wie al eens bij een concert van Normaal geweest is kan vertellen dat de boerenlullen kunnen høken dat het een aard heeft. Glazen bier tegen je kop, kapotte kleren, een bloedneus en in de hoogtijdagen ook nog de kans om in de bierfontein gegooid te worden. Die verdomde studenten weten ze wel een lesje te geven. Goddomme: goed høken is nog een kunst ook.

Wat jammer dat Van der Engel een beeld van Bennie Jolink probeert te geven dat niet bestaat, en waar Jolink tevens geen zak mee te maken wil hebben. Het was zoveel aardiger geweest de invloed van Normaal op de boerenjongens te laten zien. De concertregistraties bestaan voor het overgrote deel uit podiumopnames. Maar wanneer Oerend Hard van A tot Z wordt gespeeld behoort de camera zich midden in de høkende menigte te bevinden en niet op het podium. Dat is Normaal.

Pseudo-intellectueel

Het is prachtig dat Jolink vertelt dat de plattelandslui hun teksten in één keer begrijpen. Niet dat intellectuele gelul over betekenis dit of dat, maar gewoon boem, raak… de kern van het boerenbestaan. Ook dit heeft Frank van den Engel heeft niet begrepen. Hij blijft proberen een poëtische diepgang bij Jolink te vinden, en hiermee doet hij zowel Jolink als de documentaire te kort.

Dat Normaal – Ik kom altied weer terug geen geslaagde documentaire geworden is, is niet de fout van Bennie Jolink of van de andere bandleden. Frank van den Engel heeft met de verkeerde middelen iets van Normaal proberen te maken waarmee hij Zij gelooft in mij naar de kroon had willen steken. Een portret maken van een groep als Normaal vereist iemand met beide benen op de grond, geen ambitieuze pseudo-intellectueel.