De hitman in kwestie is Gary Johnson (Glen Powell): een Honda-Civic rijdende hoogleraar psychologie aan de universiteit van New Orleans met een bijbaan bij de lokale politie. Oftewel, iemand wiens leven allesbehalve lijkt op dat van een huurmoordenaar. Wanneer zijn excentrieke collega wegens wangedrag op non-actief wordt gesteld, zijn dat echter exact de schoenen die Gary moet gaan vullen: die van een fake-hitman. Al snel komt hij erachter dat hij geboren is om deze rol te spelen, maar naarmate hij dieper verstrikt raakt in zijn hitman-persona, begint de lijn tussen realiteit en fantasie steeds meer te vervagen.

Een mythe

Hit Man is hiermee binnen het genre een vreemde eend in de bijt. De film vertelt niet het traditionele verhaal over een man die moordt voor geld zoals de titel doet verwachten, maar ontleedt en herdefinieert het concept van de huurmoordenaar volledig. De mythe van de hitman wordt ontkracht en op de hak genomen: volgens Linklater is de huurmoordenaar zoals we die kennen niks meer dan een fantasie. Tegelijk durft de film dieper te graven. Wanneer we als kijker een aantal keren plaatsnemen in de collegebanken bij Gary, zien we hem vol passie filosofische vragen rondom identiteit en transformatie opwerpen, die vervolgens in praktijk worden gebracht wanneer we terugkeren naar de wereld van zijn alter ego. Zonder de lichtvoetigheid te verliezen, wordt hiermee een extra laag gecreëerd en wordt de subtekst rondom de huurmoordenaar op sluwe wijze naar de voorgrond gebracht.

Een mix van genres

Hoewel het scenario, geschreven door Powell en Linklater samen, gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, zijn de twee niet bang om een eigen draai aan het script te geven. Dit wordt duidelijk zodra Gary als zijn sexy alter ego Ron tijdens een operatie Madison (Adria Arjona) ontmoet. Vanaf het eerste moment springt de vonk over en neemt de film een wending die doet denken aan de screwball-comedy’s van de jaren ’40.  Denk hierbij aan films zoals The Lady Eve (1941) en de comedy’s van Howard Hawks, waar de romantiek en dialogen als kogels langs elkaar vliegen. Zoals we hebben gezien in zijn eerdere werk, is Linklater niet bang om op dit soort momenten het plot op de tweede rang te zetten en neemt hij alle tijd om te meanderen in de chemie tussen Ron/Gary en Madison. Is het dan een romantische comedy? Niet helemaal. Het verhaal zit vol met twists en weet de kijker op tijd wakker te schudden door ook te spelen met thriller-elementen die het geheel een verrassend rauw randje weten te geven.

De hele film opereert op een metaniveau: Hit Man wisselt net als Gary regelmatig van identiteit en de vignetten van arrestaties voelen als stempels op de carrière van zowel Glen Powell als het personage Gary. Zoals Gary zelf in de film zegt: Elke operatie voelde als een optreden en elke arrestatie als een staande ovatie. Ondanks de variaties in genre en toon weet Richard Linklater de balans te bewaren en levert hij met Hit Man wederom een charmant en uniek werk af. Een zoete film, met een bitterzoete nasmaak.

Zendaya speelt voormalig toptennisser Tashi, die na een blessure de rol van tenniscoach voor haar man – grand-slam winnaar, Art Donaldson (Mike Faist) – op zich heeft genomen. Wanneer Art zijn glorietijden achter de rug lijkt te hebben, schrijft Tashi hem in voor een ‘Challenger’-toernooi: een laagdrempelig toernooi ver onder zijn niveau als laatste poging om hem uit zijn sleur te halen. Hier staat hij tegenover Patrick Zweig (Josh O’Connor), met wie zowel Art als Tashi op zijn zachtst gezegd een turbulente geschiedenis blijkt te hebben.

Meer dan een driehoeksverhouding

De ogenschijnlijk eenvoudige opzet ontluikt door middel van flashbacks tot een web van rivaliteit, jaloezie en liefde. Het intelligente script van debutant-scenarioschrijver Justin Kuritzkes houdt je als kijker constant scherp: de film overstijgt de clichés van de driehoeksverhouding die we al zo vaak hebben gezien en laat de lijn tussen liefde, lust en vriendschap vervagen. Door de strak geregisseerde structuur escaleert de spanning beetje bij beetje, van onthulling tot onthulling, tot de onvermijdelijke confrontatie op de tennisbaan. Zoals Tashi het aan een zwijmelende Art en Patrick uitlegt: tennis is geen sport, het is een relatie. En zo wordt het ook in beeld gebracht: niet als een sport, maar als metafoor voor intimiteit, waar de bal net als het verlangen van de personages alle kanten opgaat.

Hoewel de personages fictief zijn, word je volledig in de wereld van tennis gezogen. Zendaya is magnetisch als Tashi, voor zowel de kijkers als haar tegenspelers, en bewijst opnieuw dat ze een van de grootste talenten is die Hollywood nu te bieden heeft. Ze brengt Tashi tot leven met een intensiteit en mystiek die je constant doen afvragen wat haar drijfveren zijn: is het controle, het spel, of gaat het hier om echte liefde? Haar tegenspelers Mike Faist (West Side Story) en Josh O’Connor (The Crown, La Chimera) zijn minstens zo overtuigend in hun rol als beste vrienden/rivalen. Alle drie worden ze door Guadagnino in beeld gebracht alsof ze uit marmer zijn gebeiteld.

Alles uit de kast

De hele film voelt verfrissend, zowel qua beeld, als in geluid en dialoog. Vanaf het eerste moment volgen de flashbacks elkaar in rap tempo op, waardoor het verhaal een hoog energieniveau behoudt en een constante spanning blijft opbouwen. In elke scène is deze spanning voelbaar, of het gaat om de seksuele ondertoon tijdens het delen van een churro, of de intensiteit van een tenniswedstrijd waar Art en Donald strijden om Tashi’s aandacht. Luca Guadagnino haalt dan ook alles uit de kast om de kijker te prikkelen: van bizarre point-of-view (POV) perspectieven tot eindeloze slow-motion beelden waarbij je het zweet kan ruiken. Samen met de dreunende technosoundtrack van Trent Reznor & Atticus Ross (bekend van onder andere de soundtrack van The Social Network) is deze film een sexy shot adrenaline die je van begin tot eind niet loslaat.

Challengers is een rave, een rollercoaster, en boven alles een geslaagd intens drama. Luca Guadagnino levert een werk af dat tegenwoordig zeldzaam is in Hollywood: een originele film met een grote ster, die op alle fronten zowel verfrissend als uniek voelt. Tijdens een recent interview vatte de regisseur de film (iets genuanceerder dan de eerdere beschrijving aan de componisten) perfect samen: ‘Like an ice cold soda on a hot summer day’. Een ice cold soda met een bite, die nog lang blijft nabruisen.

Lou (Kristen Stewart) kwijnt weg in haar sportschool. Veel affiniteit met sport heeft ze niet. Haar ongezonde levensstijl wordt benadrukt door de sigaretten die continu op haar lip liggen, hoewel ze beweert dat ze gaat stoppen. Haar leven komt op zijn kop te staan wanneer de knappe en stoere Jackie (Katy O’Brian) haar toevlucht bij haar zoekt. Jackie traint voor een bodybuildingcompetitie in Las Vegas, dus gratis toegang tot Lou’s sportschool en steroïden zijn meer dan welkom. Nee, de film schroomt niet om de slechte kanten van de personages te laten zien. Omdat de twee vrouwen veel geheimen voor elkaar hebben, lijkt de relatie gedoemd te falen, al helemaal met Lou’s angstaanjagende vader (Ed Harris) op de loer.

Queer cinema

Regisseur Rose Glass weet deze crime thriller die zich afspeelt in de jaren 80 in een hedendaags jasje te stoppen door de rauwe romantiek tussen de twee hoofdrolspeelsters expliciet in beeld te brengen. Stewart heeft in interviews aangegeven dat deze scènes niet in het eerste script aanwezig waren. Om de romantiek geloofwaardiger te maken, was het volgens haar nodig om de twee door lust gedreven personages te zien bezwijken aan hun lust. Glass gebruikt dit om de ‘sterke vrouw’ die ze in haar film laat zien breekbaar te maken. Net als ieder mens maken de personages fouten en dit geeft een gelaagdere representatie van vrouwelijkheid die de film zelf ‘sterk’ maakt.

Ruw en ongegeneerd

De film is niet voor de kijker met een zwakke maag. Er wordt geprovoceerd door geweld, drugsgebruik en seks veelvoudig in beeld te brengen. Wanneer er een geweer getrokken wordt, kan je er gif op innemen dat het een bloederige scène wordt. Met name het gebruik van steroïden heeft een interessant effect op Jackie. De film toont beelden van haar lichaam dat ter plekke vervormt, maar het wordt niet duidelijk of dit haar zelfbeeld of de werkelijkheid is. Door deze beelden kan je zeggen dat de film van een crime thriller in een psychologische thriller verandert. Deze wisseling in toon is niet voor elke kijker weggelegd, maar de film behandelt lichamelijke integriteit zo op een interessante en originele wijze.

Genadeloos tot het eind

Love Lies Bleeding geeft direct het idee dat er meer aan de hand is dan er verteld wordt. Vanaf het moment dat het balletje begint te rollen, weet de film je op het puntje van je stoel te houden, al dan niet met wat vingers voor de ogen. Hoewel elk personage zich voornamelijk van de slechtste kant laat zien, blijven de personages menselijk en daardoor herkenbaar voor de kijker. Wanneer de film eindigt, is er een kort moment waarop je op adem mag komen met een van de personages, wat een geniale kers op de taart is. Als je op zoek bent naar een achtbaan van emoties, dan is Love Lies Bleeding een sterke aanrader.