De mannen van Racoon krijgen het publiek meteen stil. Openingsnummer ‘The Little One Falls’ begint met applaus en wat geroezemoes en gejoel, maar de zaal zwijgt al gauw als gitaar, bas en even later zang inzetten voor een prima starter. De eerste cd kabbelt vervolgens fijn voort met nummers als ‘2014’ en ‘Little Down on the Upside’, waarvan het begin sterk doet denken aan de Beatles-hit ‘Blackbird’.

Sfeer zit er goed in

Het is prettig dat Racoon niet louter de bekende singles speelt. Live at HMH bevat voornamelijk tracks van de albums All in Good Time (2015) en Liverpool Rain (2011). Klassiekers als ‘Feel Like Flying’ en ‘Laugh About It’ hebben het weliswaar niet gehaald, maar daarvoor in de plaats komen minder belichte nummers, zoals het door piano ondersteunde ‘Spit Your Heart Out’ en ‘Boy Breaks Heart’. Van die laatste song speelt Racoon in de HMH zelfs een extra lange versie van ruim acht minuten, die begint met een korte verhalende intro van frontman Bart van der Weide. Het past perfect bij de theatrale setting van het concert.

Hoogtepunt van cd één is de nieuwe hit ‘Hate to Love’, voor het eerst te horen tijdens deze theatertournee. De song – een echte kippenveltrekker – opent op karakteristieke Racoon-wijze met gitaar en bas, waarna Van der Weide inzet. In het tweede refrein wordt de zang meerstemmig en in de bridge klinken subtiele synthesizerklanken. Op het einde speelt zelfs een piano mee. De drums blijven in ‘Hate to Love’ onberoerd.

Waar de eerste cd nog rustig opbouwt, is het op de tweede tijd voor de klassiekers, zoals ‘No Mercy’ en het Nederlandstalige ‘Oceaan’. Bij superhit ‘Love You More’ is de sfeer in de HMH ook op cd goed voelbaar. Het publiek neemt het al snel, nog vóórdat het refrein inzet, van Van der Weide over. Hij laat het begaan. Er gaat nog ergens een telefoontje af, gevolgd door een excuserende opmerking. En wanneer de zanger de melodie begint te fluiten, krijgt hij meteen het hele publiek mee. Bijzonder sfeervol en bewijs van de immense populariteit van Racoon en het nummer dat ooit hun definitieve doorbraak betekende.

Uitvoering met een twist

De liveopname in HMH is een stukje rauwer dan de studioalbums, maar ook spontaner en losser. Bekende nummers worden net even anders gespeeld. Zo wordt de gitaarpartij in ‘Guilty’ gespeeld door een banjo, wat het nummer lekker opzwepend maakt en een folktintje geeft. Tijdens de bridge van ‘Took a Hit’ klinkt opeens ‘No Diggity’ van Blackstreet en in ‘No Mercy’ is zelfs een medley ingebouwd van 10cc’s ‘Dreadlock Holiday’, Stings ‘Englishman in New York’ en ‘Kiss’ van Prince – een mooi gebaar richting de op dat moment pas overleden Amerikaanse popartiest.

Na setafsluiter ‘Liverpool Rain’ krijgt de band een daverend applaus, waarna nog drie toegiften volgen. Het uitstekende Live at HMH eindigt toepasselijk met ‘Fun We Had’. Opnieuw een staande ovatie. Racoon laat zijn publiek niet (lang) zitten.